De Psalmen Dauids

Den xcv. Psalm.

Is een prophecie van het rijc Christi.

1

COmt herwaerts doch, Laet ons inden Heer'
Verheughen end' ons bly' maken,
End' den troost onses Heyls iuychen zeer.
Laet ons met danc ooc ghenaken
Sijn lief'lijc aensicht met herten bly,
Ende met Psalmen hem iuychen vry.

2

Want Godt de Heer', een zeer groot Got is,
End' een groot Coninc verheuen,
Hooch ouer alle Goden ghewis.
Want in zijn Hant is daerneuen

[p. 260]

 

Wat d'Aerde voort brenght t'allen termijn,

 

Der Berghen hoochten ooc zijne zijn.

3

Sijn is de Zee, ghemaect hy die heeft,
Sijn hant heeft bereyt het drooghe.
Comt herwaerts all' t'ghene dat daer leeft,
Elc voor hem zijn knien booghe,
Laet ons voor den Heer' neer-vallen gaen,
Dien, die ons ghemaect heeft, bidden aen.

4

Want hy is ons Godt end' Heere // groot,
End' wy zijn t'Volc wtghelesen
Van zijnder Weyden, in eere // groot,
End' zijnder handen ghepresen
Sijn wy-liden ooc de Schapen goet,
Die ons altijt neemt in zijn behoet.

5

Heden soo ghy zijne stemme hoort
Soo en wilt v Hert' van binnen
Niet verstocken noch ooc varen voort
In t'verherden uwer sinnen,
Als te Merida gheschiede claer,
Inde woestijn te Massa voorwaer.

6

Daer v Vaders my versochten swaer,
Mijn Wercken voelden end' saghen.
Dat ic moeyt met hun hadd' veertich Iaer:
Ende sprac met groot mishaghen:
Het zijn liden, diens Hert' met gheschil
Altoos den onrechten wech in wil.

7

Ende die ooc mijne weghen wel
Gheensins niet en willen leeren.
Dat ic zwoer in mijnen toorne fel,
Het en soude niet verkeeren,
Noch ooc immermeer worden ghebracht

[p. 261]

 

Tot mijn Ruste, dit Godtloos gheslacht.