De Psalmen Dauids

Den xciiij. Psalm.

Is een gebet voor de Christelijke Kercke, ende tegen hare vianden, diese benauwen ende alle quaet aendoen.

1

HEere Godt, diens de wraek' is altijt,
Godt diens de wraek' is, wilt doch verschijnen,
Ghy s'werelts richter, verheft v wijt,
Verghelt des hooueyrdighens bewijnen,
All' wat hi verdient loont hem dat doch.
Heer', hoe lang sal

[p. 257]

 

de Godloose noch,

 

Hoe langh' sullen de Godtloose pralen?

 

Ende spreken alsoo spijtelijc,

 

Ende de quaetdoenders al ghelijc

 

Hun alsoo roemen, in all' hun d'walen.

2

Heer', sy slaen v volc in stucken vry,
Ende dijn erue geheel sy plaghen.
Weduwen end' vremdelinghen sy
Smadich verworghen tot allen daghen,

End' dooden de Weesen met verdriet.

End' segghen: De Heer' en siet het niet,
De Godt Iacobs dies ooc niet en achtet.

Ghy Sotten onder het volc, doch merct,

Ghy dwase, wanneer wilt ghy versterct
In Cloecheyt zijn, ende welbedachtet?

3

De gheen' die d'Ooren gheplantet heeft,
Soude die doof zijn ende niet hooren?
Die d'Ooghen van alle wat daer leeft
Ghemaect heeft sonder eenich verstooren,

Soude die niet sien verr' ende wijt?

Die all' de Heydenen straft altijt,
Soud' die niet tuchtighen? Die de Menschen

Leert wat sy weten, door zijne macht.

Maer de Heer' weet der menschen ghedacht,

[p. 258]

 

Dat het ydel is, met all' hun wenschen.

4

Wel dien mensche, welken ghy castijdt,
Ende leert hem door dijne Wet, Heere.
Dat hy verduldich sy, als hy lijdt,
Tot dat den Godloosen in oneere

Den Cuyl word' ghegrauen end' bereyt.

Want de Heer' en sal in Eewicheyt
Sijn volc verstooten, noch zijn erf' laten.

Want het recht dat moet doch blijuen recht,

Dien sullen de herten vroom end' slecht
Alle toe-vallen, tot hunder baten.

5

Waer is alsulke die by my staet
Teghen de ghene die zijn boosdadich?
Wie ist, die tot my treedt ende gaet
Teghen de quaetdoenders heel versmadich?

Waert dat de Heere vroech ende laet

My niet en holpe van allen quaet,
Soo laegh' schier inde stilheyt mijn Sile.

Ic sprac: Ghestruykelt heeft mijnen voet,

Maer (O Heere) dijn ghenade goet
Dede my bystant, end' my vast hile.

6

Ic hadd' veel becommernissen groot
In mijnder herten ten seluen tijde,
Maer ghenadich (in alsulken noot)
V vertroostinghe mijn siel' verblijde.

Ghy en wort immers nimmermeer eens,

Noch en houdt ooc gheensins yet gemeens
Met den gheheel schadelijken Stoele,

Vol verderuens, iammers end' verdriet,

Die des Heeren Wet qualijc bediet,
End' wtleyt na zijns herten gheuoele.

[p. 259]

7

Teghen de Siel' des gherechten vroet
Rusten sy hun-liden euen zeere,
Ende verdoemen d'onschuldich bloet:
Maer mijne beschuddingh' is de Heere,

Godt is den troost mijns toeuerlaets al.

Hun onrecht hy hun verghelden sal,
End' sals', om den will' hunder boosheden,

All' verdoen ende maken tot spot:

De Heer' onse gheweldighe Got
Salse verdoen ende gansch vertreden.