De Psalmen Dauids

Den lxxxij. Psalm.

Is een vermaninghe aen de wereltlijke Ouerheyt datse hun officie neyrstelijc doen, hun voor ghiricheyt wachten, ende den armen helpen souden: waert niet, soo soudese Godt verworpen.

1

GOdt inde Ghemeynte Godts staet,
End' hy is Richter met der daet
Ouer de Goden heel idoone.
Hoe lang onrecht wilt

[p. 229]

 

richten ghy,

 

Ende voortrecken den persoone

 

Der Godtloosen met valscheyt vry? Sela.

2

Den armen end' weesen doet recht,
Helpt ooc den nootdruftighen slecht,
D'Ellendighe ten rechte spoedich.
Verlost den verachten altoos
End' d'armen, Verlost hem behoedich
Wt t'ghewelt der menschen godloos.

3

Maer segghen laten sy hun niet,
End' en achtens niet, sy gaen (siet)
Altoos henen in duysternissen:
Daeromme soo moeten ten val
Geheelijc comen (sonder missen)
Des Landts de fondamenten al.

4

Ic hebbe wel gheseyt. Ghy zijt
Goden hier opder aerden wijt,
End' altemael des Hoochsten kind'ren.
Maer ghy-liden sult steruen saen
Als menschen, ende (tot vermind'ren)
Als een Tyran te gronde gaen.

5

Godt, maect v op, verthoont v Handt,
Ende oordeelt ghy doch het landt:
Want ghy zijt in zeer grooter Eere
Een eenich Godt van sterker macht,
Een Heerschapper end' een Erf-heere

[p. 230]

 

Ouer alle t'heydens gheslacht.