De Psalmen Dauids

Den lxxxi. Psalm.

Is een leere dat wy God in allen noot aenroepen, zijnder hulpen ende bystant ons troosten souden, alsdan wil hy ons helpen, oft andersins sal ons alle ongheluc aencomen.

1

SIngt vrolijc Gode, die ons sterct' is
Iuycht Iacobs Godt t'allen tijden.
Neemt de Psalmen, gheeft herwaerts gewis
De trommelen sonder mijden,
Lieffelijke harpen openbaer
Met psalters. Blaest de trompetten claer.
Vry inde Nieu-mane,
In ons

[p. 227]

 

feesten sane

 

Der Loeuerhutten sonder beswaer.

2

Want sulx is een wijs' in Israel,
Een recht des Godts Iacobs machtich.
Sulx heeft hy tot Ghetuyghenis, wel
Gheset onder Ioseph crachtich,

Doen sy door Godts gheweldighe Hant

T'samen trocken wt Egypten-lant,
Ende vremde sprake // (T'hunnen onghemake)
Ghehoort hadden aenden seluen cant.

3

Doen hy hun schouderen vanden last
Ontslaghen hadd', end' hun handen
Los werden der potten met d'onrast.
Ic holp v wt alder schanden,

Doen ghy in uwen Noot aenriept my:

Ic nam v aen, end' verhoorde dy,
Doen v dit in allen // We'er quam oueruallen:
End' versocht aen t'Kijf-water onbly. Sela.

4

Hoort mijn volc, ic wil v condt doen vry.
Israel ghy sult hooren.
Dat by v gheen ander Godt en sy,
Dat ghy niet en neycht v ooren.

Een vremt Godt, Noch aenbidt in ontrou.

Ic ben dijn Godt, die gheuoert heeft ou
Wt Egypten-Lande // Doet op met verstande
Wijt den mont, laet my hem vullen nou.

5

Maer mijn volc en hoorde mijn stemm' niet,
End' mijns en wil' (t'zijnder baten)
Israel niet. Soo hebb' icse, siet,

[p. 228]

 

In s'herten dunken ghelaten,

 

Dat sy wandelen na hunnen raet.

 

Woud' mijn volc ghehoorsaem met der daet

 

My zijn, end' te deghen // Israel mijn Weghen

 

Wilde wandelen vroech ende laet.

6

Soo woud' ic dempen hun vyant saen,
End' ouer hun party keeren
Mijn hant. Die Godt haten, moesten aen
Hem gheheelijken faliceren:

Maer eewich soud' duren hunnen tijt.

End' ic soud' met de beste Terw' wijt
Hun spijsen voorspoedich // End' met honich vroedich
Wt de Steenen versaden met vlijt.