De Psalmen Dauids
(1583)–Willem van Haecht–
AuteursrechtvrijIs inden eersten een leere, dat Got altoos het ongelooue ende de ongehoorsaemheyt gecastijt heeft, daer na ist een vermaninghe, dat wy wt zijn wonderlijcke wercken hem souden leeren betrouwen, ende ons met zijn ghenade ende almachticheyt troosten. | |
1HOort mijn volc, mijn wet: d'ooren terstont
Neycht tot de reden van mijnen mont.
Ick wil' den mont op-doen tot by-spraken,
En-
| |
[pagina 213]
| |
de wil wtspreken rechtevoort
Gheschidenissen end' oude saken.
Die wy weten end' hebben ghehoort,
Die ons Vaders hebben willen mellen,
End' ons-liden de selue vertellen.
| |
2Op dat wy-liden eenichsins niet
En souden (al wat daer is gheschiet)
Verberghen imant van hunne kind'ren,
De ghene die daer comen hier naer,
End' vercondighen (sonder vermind'ren)
Den roem des Heeren vry openbaer,
End' zijn macht end' wonderen ghepresen,
Die hy heeft ghedaen ende bewesen.
| |
3Een Ghetuygheniss' oprichte hy
In Iacob, End' gaf een wet daer by
In Isr'el, Die hy gheboot te leeren
Ons vaders hunne kinderen doch.
Dat de Nacomers leerden ter eeren,
End' de Kind'ren die daer souden noch
Gheboren worden. Als sy op quamen,
| |
[pagina 214]
| |
Dat zijt ooc seyden hun Kind'ren t'samen.
| |
4Dat hun hoep' op Godt setteden sy,
Ooc niet vergaten Godts daden vry,
End' zijn Gheboden hielden aendachtich.
End' niet en werden alsoo vermaert
Als hun Vaders, We'erwillich warachtich.
Ende seer onghehoorsaem van aert:
Welker Hert' niet en was recht noch billich,
Hunnen gheest hiel aen Godt trou noch willich.
| |
5Als Ephraims kind'ren, die met vlijt
Den Boegh' gheharnast voerden, ter tijt
Des strijts af-vilen heel onbevroedich.
Sy en hielden oock niet Godts verbont,
Noch en wouden niet wandelen spoedich
In zijn wet. End' vergaten t'dier stont
Sijn daden, end' zijn Wond'ren vol crachten,
Die hy hun betoont hadde met machten.
| |
6Voor hun Vaders door zijn sterke Hant
Ded' hy wonder in Egypten-lant,
In t'velt Zoan. Hy deylde daer-neuen
De Zee, ende liet hun daer door gaen:
End' settede t'water hooch verheuen,
Ghelijc eenen muer bleef dat vast staen:
Hy leydese s'daechs met een Wolk' hoedich,
Ende des nachts met een claer vier gloedich.
| |
7Hy spleet de Rootsen inde woestijn',
Met groot water drencte hijse fijn.
End' liet Beken wt Steen-rootsen vliten,
Dat sy ghelijc water-stroomen daer
Afvlotten, welc sy costen gheniten.
Noch sondichden sy voorder voorwaer
| |
[pagina 215]
| |
Teghen hem, ende vertor'nden seere
Inder Woestijnen den hoochsten Heere.
| |
8Ende sy versochten Godt altoos
In hun Hert' onghestadich end' broos,
Dat sy voorderden end' eyschten Spijse
Voor hun Silen teghen Godts beuel.
End' spraken teghen Godt als d'onwijse,
End' seyden: Ia, soude de Heer' wel
Connen voor ons eenen disch bereyden,
End' dien inder Woestijnen wtspreyden?
| |
9Godt die heeft wel de steen-rootsen (siet)
Gheslaghen dat daer (na zijn ghebiet)
De wateren vloten ouervloedich,
Ende dat hun daer ooc Beken groot
Ouergoten in snellicheyt vloedich.
Maer hoe can hy daer by gheuen broot,
Ende sijnen volcke vleesch beschicken,
Oft hunliden met spijse verquicken?
| |
10Doen nv Godt hoorde dat, onstac hy:
Vier gonc aen in Iacob, end' daer by
Sachmen toorn' ouer Israel comen.
Dat sy niet en gheloofden aen Godt,
End' en hoepten niet (tot hunder vromen)
Op zijn hulp': End' hy gaf een Ghebodt
Den Wolken daer bouen, End' hy dede
De deuren des Hemels open mede.
| |
11Op hun liet hy t'Man reghenen af,
T'eten Hemels-broot hy hun ooc gaf.
Sy aten. Enghels-broot, de volhede
Der spijsen heeft hy ghesonden haer.
Den Oosten-wint liet hy te dier stede
| |
[pagina 216]
| |
Sterc waeyen onder den Hemel claer,
End' verwecte door zijn stercheyt crachtich
Den Suyden wint, met zijn Handen machtich.
| |
12Ende liet op hun reghenen vleesch
Als stof, voghelen (na hunnen eesch)
Ghelijc sant aende Zee hun verthoonden.
Ende liets' ouer all' vallen ras
Onder hunne Leghers, daer sy woonden.
Sy aten daer, op dat selue pas,
Ende werden al te seer versadet:
Sy boetten hunnen lust onberadet.
| |
13Doen sy nv heel hadden hunnen lust,
Gheboett, ende dien na wensch gheblust,
Ende te wijle sy noch daer af aten.
Doen quam de Tor'n Godts ouer hun snel,
End' ouervielse ras bouen-maten,
End' onder hun verworghde hy fel
De voorneemste, end' sloech (als met Peste)
Daer neder in Israel de beste.
| |
14Maer bouen al dat, sondichden sy
Noch meer, end' en gheloofden niet vry
Aen zijn wond'ren. Daerom heel af steruen
Hy hun liet, dat sy vercreghen niet,
End' moesten hun leef-daegh' menichweruen
Sijn gheplaecht. Als hijse worchde, siet,
Soo sochten sy hem, end' hem vereerden,
Tot Godt den Heer' sy hun heel vroech keerden.
| |
15Ende ghedachten dat Godt ghewis
Hunnen troost ende verlosser is.
End' huychelden hem met hunnen Monde,
End' loghen hem met hun tonghe quaet:
| |
[pagina 217]
| |
Maer hun Hert' en was tot gheender stont
Gheheel niet vast aen hem metter daet,
End' sy en hielden ooc van ghelijke
Aen zijn verbont gheensins trouwelijke.
| |
16Maer hy was barmhertich, end' vergaf
De misdaet, End' verded'se niet straf,
Hy keerde dicwils af zijnen Toren,
Sijnen ganschen Tor'n liet hy niet gaen.
Want hy ghedacht seer wel van te voren
Dat sy vleesch zijn: te swac in t'bestaen,
Eenen wint diemen voelt henen varen,
End' hem niet we'er en comt openbaren.
| |
17Gansch dicwils vertorn'den sy hem seer
Inde Woestijn', End' maecten den Heer'
Inde woeste plaetse heel onmoedich.
Sy versochten Godt weder altijt,
Ende meesterden gansch onbevroedich
Den Heyl'ghen in Israel met vlijt.
Sy dachten dies daechs niet aen zijn handen,
Doen hy hun wtholp vande vyanden.
| |
18Ghelijc hy hadd' zijn teekenen dan
Ghedaen in Egypten, End' t'Zoan
In t'lant zijne wonderen bewesen.
Doen hy hunne Wateren in bloet
Veranderde, soo dat sy (midts desen)
Hun Beken (die eerst waren seer goet)
Eenichsins niet ghedrincken en conden:
Want stinkende werden die beuonden.
| |
19Doen hy boose wormen onder haer
Schicte, diese verslinden aldaer,
End' Padden diemense sach verderuen.
| |
[pagina 218]
| |
End' gaf hun vruchten den Rupsen fel,
Hun Saet den Sprinchanen menichweruen.
Doen hy in twee sloech met Haghel snel
Hun Wijnstocken, met Vorst daer-beneuen
Hun moerbesie Boomen verheuen.
| |
20Doen hy hun Vee sloech met haghel al,
End' hun Cudden met stralen ten val.
Doen hy ooc sondt onder hun aenclachtich
Enghelen seer schadelijc end' boos,
In zijnen grimmighen Tor'n onsachtich,
End' liet die onder dit volc godloos
Crachtelijken rasen ende woeden,
End' leet doen in all' hun onbevroeden.
| |
21Doen hy zijnen toren voort gaen // liet,
End' gheen verlossinghe voort-aen // liet,
Hunne Silen voor den doot verweruen,
Ende liet hun Vee aen elcken cant
Vander Pestilentien all' steruen.
Doen hy doot sloech in Egipten-lant
D'eerste Gheboorten alle te samen,
Inde hutten Ham d'eerst' Erfghenamen.
| |
22Ende liet sijn volc ooc alle saen
Wt-trecken ghelijc als Schapen gaen,
End' leydese daer inde Woestijne,
Ghelijc alsmen eene Cudde doet,
End' hy leydese te dien termijne
Ganschelijc seker in zijn behoet,
Dat sy niet vreesden voor schaed' noch schanden
Maer de Zee bedecte hun vyanden.
| |
23Ooc inde heylighe Palen zijn
Brocht hy hun doen, tot desen berch fijn,
| |
[pagina 219]
| |
Dien zijne rechte handt heeft vercreghen.
End' verdreef voor hun in corter tijt
All' de volken die hun waren teghen,
End' liet hun wtdeylen d'Erue wijt,
End' hunne Hutten (met verthoonen)
Liet hy de Stammen Israels woonen.
| |
24Maer versochten end' vertorn'den (siet)
Godt, End' hielden zijn Ghetuych'nis niet:
Vilen te ruggh' end' versmaedden seere
Alle dinck, end' hielden niet voor goet,
Ghelijc eenen valschen Boogh' t'onneere,
End' vertor'nden hem metter spoet,
Door hunne hoochten van Godt verboden,
End' terchden hem met hunne Afgoden.
| |
25Doen Godt dat hoorde, ontstack hy ras,
End' verwerp Isr'el seer op dat pas.
Dat hy zijn wooningh' t'Silo liet varen,
De Hutte daer hy te woonen placht
Onder de Menschen, tot huns bewaren.
End' gaf in gheuangheniss' hun macht,
Hun Heerlijcheyt heeft hy daer-beneuen
Inde handen des vyants ghegheuen.
| |
26Ende gaf zijn volck ouer in t'sweyrt,
End' onstac ouer zijn Erf t'onweyrt.
Hun ionghe Mannen het vier verslinde,
End' hun Maechden bleuen onghehout.
Hunne Pristers (ghelijc d'onbeminde)
Die vilen door het sweyrt menich-vout,
End' en waren der weduwen gheene
Die daer weenen souden in t'ghemeene.
| |
27De Heer' ontwaecten alsoo ghemoet
| |
[pagina 220]
| |
Als een die slaept, als een Sterke doet,
Welke iuycht als hy comt vanden Wijne.
End' sloech zijn vyanden t'achterdeel,
T'eewigher schand' brocht hijse ten fijne.
End' verworp de hutte Iosephs heel,
Hy en heeft doen ooc gheensins vercoren
De stam Ephraim noch zijn gheboren.
| |
28Maer vercoos t'gheslachte Iuda vroet,
Den berch Sion nam hy aen voor goet,
Den welken hy beminde warachtich.
End' boude hooch zijn Heylichdom saen,
Ghelijc een Landt seer sterc ende machtich,
Dat eewichlijc vast sal blijuen staen.
Hy koos zijn knecht Dauid bouen allen,
Ende nam hem op vande Schaep-stallen.
| |
29End' vande suyghende Schapen teer
Haelde hem ter eeren Godt de Heer',
Dat hy hem soude daer-toe bereyden,
Om zijn volc Iacob met allen vlijt
Ende zijn erf' Israel te weyden.
Hy weydde die ooc ter seluer tijt
Voorwaer met alder ghetrouwichede,
Regeerdese met allen vlijt mede.
|
|