De Psalmen Dauids

Den lxxv. Psalm.

Is een vertroostinghe dat Godt de ghene, die soo seker op hun seluen staen, besoect, ende dat hy die herder, dan zijne Christenen castijden sal, maer dat de vrome verlost sullen worden.

[p. 206]

1

VVy dancken v God, wy dancken ou
Van herten heel aendachtich,
End' v wonderen crachtich,
Vercondigen wy in vreucht end' rou,
Dat dijnen naem vol eere
So na by is, O Heere.

2

Want tot zijnder tijt ic richten sal
Oprecht ende warachtich.
Het Lant beeft heel onsachtich,
End' de gheen' die daer in woonen al:
Maer ick, in sulk' onraste
Houd' zijn Colomnen vaste. Sela.

3

Ic sprac tot den roemers: roemt soo niet,
Ende tot de Godloose:
En pocht niet (O ghy boose)
Op ghewelt. En pocht noch ooc en siet
Niet soo hooch op v crachten,
Sprect niet hooch met verachten.

4

T'en heeft geen noot vanden opganc, noch
Onderganc, noch ooc mede
Van t'ghebercht' in Woesthede,

[p. 207]

 

Want de Heere die is richter doch

 

Die desen vermeert zeere,

 

End' heft ghenen tot eere:

5

Want Godt heeft den Beker inde hant,
Vol sterken wijns gheschonken,
End' schenct daer wt veel dronken,
Maer t'godloos Volc moet sonder we'erstant
All' drinken, end' certeyne
Den gist suypen onreyne.

6

Maer ick wil eewelijc maken condt,
End' Iacobs Godt lof-singhen.
Ick wil in twee doen springhen
T'ghewelt der boosen in corter stondt,
Dat verhoocht werd' volcomen
Het ghewelt alder vromen.