De Psalmen Dauids

Den lxx. Psalm.

Is een ghebet om hulpe ende bystant tegen de vianden des Godlijken Woorts.

[p. 190]

1

HAest v Godt, my te verlossen spoeyt,
End' wilt my helpen Heere.
Sy moeten worden heel wtgheroeyt,
Hun schamen der Oneere
Die na mijn siel' staen zeere.

2

Sy moeten te rugghe keeren haest,
End' beschimt worden crachtich,
Ia, selfs daer neder vallen verbaest,
Die my veel quaets onsachtich
Toewenschen onbedachtich.

3

Dat sy moeten comen wederom
Tot schanden, met behaten,
Die ouer my schreyen met berom:
Daer daer, als onuerlaten,
End' spotten bouen maten.

4

Verheucht end' vrolijc moeten aen v
Die zijn die na v vraghen:
Ende die dijn Heyl beminnen nv
Segghen na v behaghen
Lof sy Godt t'allen daghen.

[p. 191]

5

Maer ic ben heel ellendich end' arm,
Godt haest v, my is banghe,
Want ghy zijt mijn helper end' bescharm,
End' troost in nooden stranghe:
Mijn Godt, en toeft niet langhe.