De Psalmen Dauids

Den lxiiij. Psalm.

Is een ghebet teghen de vyanden der Christelijker Kercken, datse Godt te niet doen wille.

1

HOort, Godt, mijn stem' in mijn clagen,
Behoet voor den grousamen vyant
Mijn leuen na v behagen:
Verbercht my doch Heer' onder v hant
Voor t'versamen quaet
Der boosen van daet,
Voor den hoope vol quaetheyts gheplant.

2

De welke scherpen hun Tongen
Als een sweyrt, die met woorden gheueyst
Ia vergift end' onbedwonghen
Micken als met Pijlen, dat elc deyst.
Heymelijc dat sy // De Vroom' schiten vry:
Ras schiten sy op hun, onbepeyst.

3

Met hunnen boosen aenslaghen

[p. 173]

 

Sijn sy coen end' wt der maten stout,

 

End' segghen met welbehagen

 

In wat maniren sy menich-vout

 

Stricken t'hunnen wil // Leggen geheel stil,

 

End' spreken: Wie is die dies' aenschout?

4

Sy versiren schalke Tucken,
End' houden de selue heel secreet,
Sy zijn doortrapt end' vol stucken
Van lists end' schalcheyts, als elc wel weet.
Maer onuersiens sal // Godt die schiten al,
Dat sy dies sullen hebben groot leet.

5

Hun eyghen Tong' salse vellen,
Dat hunder sal spotten wiese siet.
Elc mensch diet siet sal vertellen,
End' segghen t'welc aen hun is gheschiet:
Dat heeft Godt gedaen // Ende mercken saen,
Dat het zijn werc sy, eens anders niet.

6

Des Heeren sullen verheughen
Hun alle de Rechtveyrdighe goet:
Insghelijcx (door Godts vermeughen)
Op hem betrouwen met vast ghemoet,
End' de herten slecht // Vroom end' heel oprecht
Die sullen hun dies beroemen vroet.