De Psalmen Dauids

Den lxiij. Psalm.

[p. 170]

Is een ghebet Dauids, dat hem God wederom tot zijn Kercke ende woort brenghen, insghelijcx hem vande vianden ontlasten wille.

1

O Godt mijn Godt ghy zijt,
Vroech ick tot v wake:
Mijn Siel' na v met vlijt
Dorst van ongemake
Mijn vleesch verlanght na v gewis,
In een drooch lant zeere,
End' dorr', daer geen water en is,
Noch vochticheyt meere.

2

Aldaer sien ic na ou
Int' Heylichdom Heere,
Ghern' ic aenschouwen wou
Vwe macht end' eere.

Want beter is v goetheyt bloot

Dan daer is het leuen:
Mijn lippen die maken v groot,
End' prijsen daer neuen.

[p. 171]

3

Ic woud' v gheerne daer
Louen mijn Leef-daghe,
End' in uwen Naem claer
Beyd' mijn handen traghe

Op-heffen. Dies waer mijn Hert' bly,

Wanneer t'elker stonde
Dat ic v soude Louen vry
Met vrolijken monde.

4

Als ick te bedd' gheraek',
Ben ic ws ghedachtich:
End' wanneer ic opwaek'
Soo sprek' ic warachtich

Van v: Want ghy mijn helper zijt,

My ic niet en schroeme
Dat ick onder de schaey altijt
Dijns Vlogh'len my roeme.

5

Mijn Siel' hanghet v aen,
V Hant hout my Heere,
Maer sy na mijn Siel' staen,
T'oueruallen seere:

Onder d'Aerd' sullen sy ten val

Varen heel vertorden.
Sy sullen in t'sweyrt vallen al:
Vossen te deel worden.

6

Maer de Coninc verheucht
Hem in Godt ghenadich:
Wie by hem sweert in deucht,
Sal worden weldadich

Ghepresen: Want de monden quaet,

Der Loeg'naers onreyne
Die sullen worden met der daet

[p. 172]

 

All' verstroyt certeyne.