De Psalmen Dauids

Den lvi. Psalm

Is een gebet tegen de vyanden, ende hun listige aenslagen, ooc hoemen inden noot aen Godts woort hem houden, ende int ghelooue niet wankelbaer worden en soude.

1

GOdt mijnder doch Ghenadich zijt,
Want

[p. 154]

 

Menschen willen my versinken:

 

Daeg'lijx word' ic van hun bestrijt,

 

Sy benauwen my met vercrinken.

 

T'selue doen sy my,

 

Ende sy zijn vry

 

(Heer') sonder eenich achter dinken.

2

Daghelijx mijn vyanden quaet
Versinken my hoe lancx hoe meere,
Sy bestrijden my vroech end' laet
Seer stoutelijc, o Godt mijn Heere.
Wanneer dat ic saen // Met vrees' ben begaen,
Soo hoep' ick op v euen-seere.

3

Maer op Godts woort soo ben ic stout,
End' daer op wil ic my beroemen:
In Godt is mijn hoep' menichvout,
Ic en wil my voor nimant schroemen:
Wat soude my doen // Doch t'vleesch in t'saysoen,
Het self' en can my niet verdoemen.

4

Daghelijx soo vechten sy aen
Mijn woorden: End' all' hun ghedachten
Sijn dat sy my met quaet belaen.

[p. 155]

 

Sy cudden end' loeren, ia wachten

 

Vlijtich op mijn hiel' // Dat sy (als ic viel)

 

Mijn sile souden heel versmachten.

5

T'quaet dat sy doen, al ist seer groot,
Dat is schoon hun gheheel vergheuen,
Godt, sonder Ghenaed' t'onder stoot
Dit volc. Telt mijn vlucht, Heer' verheuen,
Vaett mijn tranen nat // End' neemts' in v vat,
Voorwaer ghy telts' in al mijn Leuen.

6

Dan sullen mijn vyanden fel
Hun all' moeten te rugghe keeren:
Wanneer ic roep' soo merc ic wel,
Dat ghy mijn Godt zijt hooch in Eeren.
Ic wil roemen wijt // S'Heeren woort altijt:
Den Lof zijns Woorts wil ic vermeeren.

7

Op Godt den Heere hoep' ic coen,
Alle vrees' ick van my verdrijue,
Wat connen my de Menschen doen?
Voor hun-liden ic wel beclijue.
Beloeft hebb' ic ou // O Godt, dat ic sou
V dancken met Siel' ende lijue.

8

Want ghy hebt vanden doot onsoet
Verlost mijn siel', End' ghy hebt crachtich
Van t'slibb'ren beurijt mijnen voet,
Dat ic mach wandelen bedachtich
Voor den Heere goet // In het Licht (met spoet)
Aller leuendighen warachtich.