De Psalmen Dauids

Den lv. Psalm.

Is een ghebet Christi teghen sijne vyanden die het Euangelium veruolghen, ende met loghenen omgaen.

Den vierden Toon.

1

O God, verhoort doch mijn ghebet,
Voor mijn smeeken end' weenen
Verbergt v niet. Heer' op my let,
merct op mi, hoort met eenen
hoe ic soo clagelijc vertzaeg',
Hoe ic huyl, end' in t'herte draeg',
Veel druc tot groot vercleenen.

2

Dat de vyant soo schreyt, end' my

[p. 151]

 

De Godloose dringt seere:

 

Want my bewijsen willen sy

 

Eenen quaden treeck, Heere,

 

End' sy zijn op my vergramt stijf.

 

Mijn Hert' is benaut in mijn Lijf,

 

S'doots vrees' valt op my teere.

3

Vrees' ende beuingh' in my is
Ghecomen t'elker stonde,
Oueruallen heeft my ghewis
Grouwel in s'herten gronde.
Ick sprac: Och hadd' ic vleugh'len snel,
Als de duyuen, dat ic vloegh' wel,
End' yewers blijuen conde.

4

Siet, soo woud' ic my verr' end' wijt
Wech maken, ende blijuen
In 't'wilt, daer ic mocht zijn beurijt,
End' gheheel mocht beclijuen. Sela.
Ic soude haesten wel versint,
Dat ick ontliep' voor den Storm-wint,
End' t'onwe'er mocht verdrijuen.

5

Maect hun tonghen (Heer') oneens al,
Laets' ondergaen warachtich:
Want vermetentheyt met gheschal
End' twist sie ic aenclachtich
In Stadt. Sulx gaet om dach end' nacht
In hun Muren, daer is (alst placht)
Moeyt' end' arbeyt onsachtich.

6

Veel Schade-doen regeert daer in:
Bedrighen sonder eynden,
Lighen en is by hun niet min.
Oft mijn vyant my scheynden,

[p. 152]

 

Soo woud' ic t'lijden: End' wanneer

 

My mijn Hater verpochte seer,

 

Woud' ic my van hem weynden.

7

Maer mijn Ghesel', mijn plegher oyt
End' mijn Na-vrint ter vramen
Sijt ghy. Wy, die tusschen ons noyt,
Dan vriendelijc te samen
En waren, Wy (sonder abuys)
Wandelden in des Heeren huys,
Daer wy te samen quamen.

8

De doot verhaeste hun onvroet,
End' moeten inder hellen
Leuendich varen met der spoet,
Want boosheyt (niet om tellen)
Is onder hunnen hoop Godloos.
Ick wil tot Godt roepen altoos,
Hy sal my hulp' bestellen.

9

Des auonts end' des middachs, siet,
S'morghens voor den daegh-rade
Wil ick hem claghen mijn verdriet,
Hy hoort my door Ghenade.
Hy vrijt mijn Siel' van hun die daer
Aen my willen, Rust gheeft hy haer
Want vele doen my schade.

10

Die altijt blijft sal hooren saen
Hun verneren tot Blame. Sela.
Want sy blijuen alsoo voort-aen,
End' vreesen niet Godts Name:
Want sy ontheyl'ghen sijn verbont,
End' slaen hun handen t'alder stont
Aen des Heeren vreedsame.

[p. 153]

11

Hunnen Mont veel ghelatter is
Dan Boter, end' (O Heere)
Sy hebben Crijch in sinn' ghewis:
Hun woorden (tot oneere)
Sijn saechter dan Olie claer,
Doch zijnt bloote sweyrden voorwaer,
Welk' zijn scherp-snijdich seere.

12

Worpt uwen aen-vallenden Noot
Op-den Heere verheuen,
Die sal wesen v sorghe groot,
Hy en sal daer-beneuen
Gheensins den rechtueyrdighen goet
Niet eewelijc met teghenspoet
In onrust laten leuen.

13

Maer, Godt, ghy sults' inden Cuyl stout
Onderwaerts stooten crachtich:
De Bloet-ghirighe Ionc end' Out,
Ende de valsch' onsachtich
Die en sullen hun leuen quaet
Niet ter helft brenghen met der daet:
Ic hoep op v aendachtich. 1. Gloria.