De Psalmen Dauids

Den xlix. Psalm.

Is een leer teghen de erghernisse, al gaet het den boosen hier wel, dat sy nochtans op t'laest gelijck de beesten, noch steruen moeten, maer dat de vrome leuen sullen.

1

HOort toe alle volc wie ghy zijt,
Merct op elc wie leeft t'deser tijt
Beyde gemeynt' en heeren,
Rijc end' arme, siet mijnen mondt
V heylsame wijsheyt oorcondt,
Mijn hert sal verstant leeren.
Wy willen een goy spreuc gesticht
Hooren, end'

[p. 136]

 

een zeer fijn gedicht

 

Vry op der herpen spelen:

 

Waeromme soud'ic zijn bevreest,

 

Als my omringt s'werels tempeest,

 

En sondaers my veruelen.

2

Die hun verlaten op hun goet,
Die ooc soeken end' maken moet
Op hun groote Rijcdommen.

Nimant en can verlossen doch

Sijnen Broeder: Versoenen, noch
Voldoen Godt met berommen.

Want hun siel' te verlossen, siet,

Coste te veel' eer het gheschiet,
Dat hijt aenstaen moet laten

Eewelijck. Oft hy schoon langh' leeft,

Ende den Cuyl die hem aencleeft
Niet en siet, t'zijnder baten.

3

Want men sal sulken wijsen sien
Soo wel vergaen als dwase lien,
End' als de Sotten steruen,

Anderen moeten sy hun goet

Laten. Dat wenst hun hert' onvroet,
Dat hun huysen end' Eruen

Altoos duren heel onuerstoort:

[p. 137]

 

Hun wooninghe blijft voort end' voort,

 

Groot' Eer' hebbens' op eyrden:

 

Nochtans niet in dees' weyrde groot

 

En blijuen sy: Maer moeten bloot

 

Wech als Vee in onweyrden.

4

Dit hun doen is een dwaesheyt quaet
Nochtans soo louent metter daet
All' hun nacomers zeere. Sela.

Sy ligghen inder Hellen noot

Ghelijc Schapen ende de doot
Cnaechtse: Maer gantsch (in Eere)

Gheringh' sullen de vrome daer

Ouer hun heerschen openbaer,
Ooc voor hun heel beclijuen,

Ende hun pochen moet vergaen,

Ter schanden moeten sy voort-aen,
End' inder Hellen blijuen.

5

Maer Godt sal mijn siel' onghequelt
Verlossen wt het Helsch ghewelt,
Hy heeft my aenghenomen. Sela.

En laet v verbijsteren niet

Oft ghy ymant in Rijcdom siet:
Oft zijn Huys heeft becomen

Des Werelts groote heerlijcheyt,

Want hy en neemt niet, oft en leyt
Met hem, in zijn afscheyden,

Sijn heerlijcheyt en sal voorwaer

Den-seluen gheensins volghen naer:
Wat helpt s'werelts vermeyden.

6

Maer hy troost hem de'es leuens goet,
End' prijst het, als een in voorspoet

[p. 138]

 

Tracht na daghen vol lusten.

 

Sy varen na hun Vaders vry,

 

Ende het licht dat en sien sy

 

Nimmermeer inder rusten.

 

Op t'cortst: Wanneer dat een mensch' is

 

In weyrdicheyt, (zijt dies ghewis)

 

End' t' Verstant comt te spade,

 

(Door de dwaesheyt van zijnen gheest)

 

Soo vaert hy daer af als een beest,

 

End' versuymt Godts ghenade. 6. Gloria.