De Psalmen Dauids

Den xxxix. Psalm.

Is een leeringhe teghen de erghernisse, dat het den quaetdoenders inde werelt wel gaet.

1

ICk hebbe ghenomen voor my,
End' ic wil my behoeden,
Dat ick niet en sondighe vry
(Door all' mijn onbevroeden)
Met mijnder Tongen, t'gheender stondt.
Ic wil breydelen mijnen

[p. 110]

 

mondt

 

Dewijl' ic den godloosen

 

Alsoo voor my aenschouwen moet:

 

T'welc my veel leets in t'herte doet,

 

Ic sucht sonder verpoosen.

2

Ick ben verstomt, gheworden stil,
End' verswijghe der vreuchden:
Ooc moet ic teghen mijnen wil
(Aensiende dees' ondeuchden)

Eten mijn leet. In mijn lijf t'hert'

Dat wort brandich van grooter smert',
Als ic denck' aen mijn suchten

Mijn lijf' end' siel' als dan ontsteect,

Tot den Heere mijn tonghe spreect,
Door grooten anxt end' duchten.

3

Maer Heer' leert my, t'verstant my gheeft,
Als-dat sonder verbeyden
Mijn eynd' comt, dat mijn leuen heeft
Een maet', dat ic moet scheyden.

Mijn daghen zijn een handt-breet, siet,

By v, mijn leuen en is niet
Voor v, O Godt verheuen:

Hoe gantsch niet is des menschen kint,

End' in ydelheyt heel verblint,

[p. 111]

 

Die doch soo seker leuen. Sela.

4

Als een schaep sy daer henen gaen,
End' sy zijn vol onrusten:
Sy vergad'ren, end' en verstaen
Niet wie sulx crijght met lusten.

Heere mijn Godt, wes sal ic nv

My troosten? Ic verhoep' op v.
Neemt wech mijn sonden Heere,

End' met den sotten niet en laet

My worden geheelijc versmaet
Tot spot end' tot oneere.

5

Ic wil swijghen, end' wesen stil,
Heer', ghy sullet wel maken.
Keert v plaghe (na uwen wil)
Van my, let op mijn saken,

Want door v straff' versmacht ick wijt.

Als ghy een om de sond' castijt,
Soo wort verteert beuonden

Sijn schoonheyt als van Motten: Och,

Hoe gantsch niet zijn de Menschen doch
End' onnut t'allen stonden. Sela.

6

Hoort mijn ghebet, Merct mijn geschrey,
Swijght niet ouer mijn tranen.
Want ick bent by v alle bey,
V Pelgrim op-der banen,

Een vremdelinck der Werelt boos,

Oock inder stadt v borgher broos,
Als mijn voor-vaders waren.

Laet af van my, dat ick verquick',

Eer ic verscheyd' gheeft doch dat ick
Ontlast werd' van t'beswaren. 4. Gloria.