De Psalmen Dauids

Den xxxviij. Psalm.

Is een ghebet dat ons Godt teghen de sonden troosten, ende teghen de vianden beschudden wille.

1

HEer' en straft my niet in uwen toorne,
Noch in gramschap my castijt:
O Godt, mijn

[p. 107]

 

Siel' doch bevrijt.

 

Want v pijlen (scherp als eenen doorne)

 

steken in my, end' v hant

 

Die druct my met wederstant.

 

Door v dreygen zijn cranc all' mijn leden:

 

Ende mijn ghebeent' is heel t'onvreden,

 

Om mijn sonden abondant.

2

Want ouer mijn hooft soo gaen mijn sonden.

Ghelijc eenen swaren last,

Sy zijn my te swaer ghetast:

Elaes, stinckende soo zijn mijn wonden,

Ia, bloeyen van etter zeer,

Om mijn dwaesheyt will', O Heer'.
Ick ga ghebuct ende geheel cromme:
All' den dach ick treurich ga: Daeromme

Is gheheel mijn leuen teer.

3

Want mijn lend'nen zijn als den verdorden:

Aen mijn lijf en is heel niet

Ghesonts, het is vol verdriet.

Met my ist geheel anders gheworden.

Ghestooten ben ic ontwee:

Ic huyl', d'onrust doet my wee.
Heere, ghy kent mijn begheert' end' sorghen:
Mijn suchten is v ooc onuerborghen,

Voor v is mijn clacht' all' ree.

[p. 108]

4

Mijn hert' beeft, mijn cracht heeft my verlaten,

Ende mijnder ooghen licht

Failieert my heel in t'ghesicht.

Mijn vrinden zeer bemint bouen maten

(O Heere) tegen my staen,

End' sy vlien mijn plaghen saen:

Oock mijn Naeste verr' van my aftreden.
Sy verlaten my heel sonder reden,

End' wouden ick waer' vergaen.

5

End' die na mijn siel' staen, my na-stellen:

Ende die my willen quaet,

Spreken, hoe sy metter daet

My schade doen, End' om my te quellen

Gaen sy om met enkel list.

Ick en moet in desen twist

Gheheelijc niet hooren, als de dooue:
Mijnen mont ic van mijn stemm' berooue,

Als een stomme die spraek' mist.

6

Ick moet zijn als die in zijnen monde

Geen spraek' en heeft: rechtevoort

Ben ic als die niet en hoort.

Maer op v volherd' ick t'elker stonde,

My (Heer') sult verhooren ghy,

Want ick bedenck' als dat sy

Hun immers in my niet en verblijden:
Wanneer mijnen voet slibbert bezijden
Roemen sy hun ouer my.

7

Want ic ben ghemaect tot druc end' lijden,

Voor my mijn smert' doorgaens is.

Want ic mijn misdaet ghewis

Doe condt, End' sorghe tot allen tijden

[p. 109]

 

Voor mijn sond' die my aencleeft.

 

Maer mijn viant al-noch leeft.

 

Mijn veruolghers zijn sterc ende machtich:

 

Die my sonder schult seer hatet prachtich

 

Is groot: maect Heer' dat hy sneeft.

8

Ende die my quaet doen voor het goede,

Teghen my opstaen die vry:

Om dat ic in deucht verbly.

O Heer', wilt altijt wesen mijn hoede,

Sijt niet verr' van my ghesaet,

My doch gheensins en verlaet.

Haest v snellijc om my by te stane,
Heere, mijn hulp', Ic smeek' end' vermane:

Noyt en hebt ghy my versmaet.