De Psalmen Dauids

[p. 99]

Den xxxvi. Psalm.

Is eenen troost, al ist dat de werelt van onghetrouwicheydt ende vremde treken vol is, soo wil nochtans Godt het hoopken t'welc op hem betrout segenen, vertroosten ende beschudden.

1

HEt is van s'Herten gront gheseyt,
Van het wesen der onvromen:
Dat by hun geen vrees' Gods bereyt
Geensins en is te becomen.
Sy verciren malcand'ren wel:
Dat sy voord'ren hun Boosheyt snel,
End' een ander sy verdomen

2

Hun leer' loghen, end' schad'lijc is:
Gheen onderwijs sy en lijden,
Dat sy t'goet deden. Maer ghewis
Dencken sy tot allen tijden

Op hun bedde na schade bat:

End' staen op boose weghen plat,
Ia, ooc gheen arch sy en mijden.

3

Soo wijt reyct v goetheyt, O Heer',
Als den Hemel is verscheyden,

[p. 100]

 

End' v Waerheyt soo wijt ia meer,

 

Dan de wolken hun verspreyden.

 

V rechtheyt als Godts berghen staet,

 

V recht als groote diepten gaet:

 

Menschen end' vee helpt ghy beyden.

4

Hoe dierbaer is v goetheyt groot,
Dat de menschen hun betrouwen
Onder de schay' dijns vlogh'len bloot.
Droncken wordens' in t'aenschouwen

Van uwen huys' de goeden rijc,

Ghy drenctse met wellust ghelijc
Met den stroom, sonder ophouwen.

5

Want by v is s'leuens Fonteyn:
In v licht wy t'licht ontfanghen.
Breydt ouer hun v goetheyt reyn,
Die v kennen, end' verlanghen

Na v (O Godt) in Eewicheyt:

Gheeft ooc uwe gherechticheyt
Den vromen die aen v hanghen.

6

Vanden stouten en laet my // niet
Worden gheheelijc vertreden:
End' de handt der booser vry // niet
En storte my heel beneden.

Maer laet de quade vallen daer,

End' selfs worden verstooten gaer,
Verdreuen wt alle steden.