De Psalmen Dauids

Den xxxv. Psalm.

Is een gebet tegen de vianden Christi, datse Godt keeren wille.

1

HEere, wilt doch tegen mijn twisters kijuen:
Ende teghen mijn wederstrijders

[p. 96]

 

Strijt.

 

Grijpt den schilt end' wapen, wilt by my blijuen

 

Trect vorwaerts de spice, t'is meer dan tijt,

 

Beschut my, mijn veruolghers wilt verdrijuen:

 

Segt tot mijn siel' dat ghy mijn hulpe zijt.

2

Sy moeten hun schamen, end' beschimpt worden,
Heer', all' de gheen' die na mijn Sile staen:
Ooc te rugghe keeren, end' zijn vertorden
Die my quaet willen. Sy moeten oock saen
Als caf voor wint worden, die my oyt porden:
Godts Enghel wilse wech stooten end' slaen.

3

Duyster end' slibberich moeten hun wegen
Worden, end' van s'Heeren Enghel veriaecht.
Want sonder oorsaek' hebben sy ghesleghen
Hun net, om mijns verderuen, onuertzaecht,
End' mijn Siel' sonder schult (ic was verlegen)
Cuylen gegrauen, t'welc v Heer' mishaecht.

4

Hy moet worden onuersiens oueruallen:
Ende zijn net, het welc hy heeft gestelt,
Moete hem vanghen: In zijn eyghen wallen
Werde hy oueruallen end' ghequelt.
Maer mijn sile verheughe haer in allen,
Met Godt: dat sy vrolijc zijn hulp' vertelt.

5

All' mijn gebeente segg'. Wie is v Heere
Ghelijck, ghy die den ellenden verblijt,
Ende verlost van dien die hem soo zeere

[p. 97]

 

Te sterc is: Oock van zijn Roouers beurijt

 

Ghy den ellendighen end' armen teere:

 

De welke ghy brenght wt sulken verwijt.

6

Teghen my valsche ghetuyghen op-treden:
Die tyghen my, dies ick ben schuldich niet.
Sy doen my quaet, voor alle mijn goetheden,
Om my te brenghen in s'herten verdriet.
Maer ick, als sy cranc waren, was t'onvreden,
In eenen Sac bad ic, met vasten, siet.

7

Ick hiel my, oft Vrinden end' Broeders waren.
Als die s'moeders rouw' draecht was ic onbly.
Maer sy maken vreucht ouer mijn beswaren,
End' versamen hun: De hinckende vry
Staen tegen my sonder schult, met veel scharen:
Sonder op te houden scheuren sy my.

8

Sy bijten ouer my t'samen hun tanden,
Met den genen die daer om des buycx will'
Huychelen end' spotten. Heer' merct dees' schanden:
Hoe lang' wilt ghy toesien, end' swijghen stil?
Verlost mijn siel' wt der oproeders handen:
Mijn eensaem van des iongen Leews gheschil.

9

Inder ghemeynten groot wil ic v prijsen,
End' onder veel volcx wil ic danken ou.
En laets' ouer my doch niet veriolijsen,
Die my viant zijn (Heer') onbillic nou:
Noch metten oogen smaet end' spot bewijsen,
Die sonder saeck' my haten, Heer' ghetrou.

10

Want sy dencken schade te doen onsachtich,
End' teghen de still' inden Lande goet
Soeken sy veel valsche saken aenclachtich.

[p. 98]

 

End' sperren wijt op hunnen mont onvroet

 

Teghen my, ende spreken onbedachtich:

 

Daer, daer, wy sient geerne, t'is al voorspoet.

11

Voorwaer, ghy siet het, en zwijgt niet, O Heere.
Weest niet verr' van my. Ontweckt, waeckt ontrent
Mijnen rechte, helpt doch mijn saek' in eere.
Recht my na v gherechticheyt bekent:
Dat sy hun-liden ouer my niet meere
En verblijden, Heere mijn Godt present.

12

En laetse niet segghen heel onberaden
In hunder herten vol valscheden groot:
Daer, daer, met goeden recht' is hy beladen,
Dat wouden wy, dat hy soud' zijn benoot.
En laetse niet spreken door sulc versmaden:
Wy hebben hem vernielt, verslonden bloot.

13

Sy moeten beschaemt end' te schanden worden,
All' de gheen' die in mijn quaet zijn verblijt:
Sy moeten met schanden heel zijn vertorden,
Ende met schaemt' worden ghecleedt altijt,
Alle teghenspoet moeten sy omgorden,
All' die hun teghen my beroemen wijt.

14

Die moeten hun zeer verblijden end' roemen,
Die my gunnen dat ic behoude t'recht:
End' altoos segghen: Men moet den Heer' noemen,
End' louen hooch, die wel doet zijnen knecht.
Van v recht sal ic spreken sonder schroemen,
End' uwen prijs' sal zijn in my gehecht.