De Psalmen Dauids

Den xxxi. Psalm.

Is een ghebet dat ons Godt teghen de Sonden troosten, de vianden der Kercken keeren ende weyren wille.

1

OP v betrou ick zeere,
En laet my doch, O Heere,
Te schanden worden niet:
Verlost my na mijn bede,
Door v gerechtichede,
Helpt my wt mijn verdriet.

2

Neycht doch tot my v ooren,
Wilt mijn ghebet verhooren,
Haestelijc Heer' my helpt,
Sijt my een steen-rots' crachtich,
Een borcht weest my warachtich,
Dat ghy mijn ellend' stelpt.

3

Want ghy zijt in dit leuen
Mijn borcht end' steen verheuen,
End' om uwes naems wil
Wilt my, O Heer', doch leyden,
End' voeren met vermeyden
Wt noot end' wt gheschil.

4

Wt t'net dat sy my spreyden

[p. 83]

 

Wilt doch sonder verbeyden

 

My trecken metter spoet:

 

Want ghy zijt mijn bewaerd're,

 

Mijn stercte: comt my naerd're,

 

Dat ghy my hulpe doet.

5

O Heer', in uwen Handen
(Ghy die my hoet voor schanden)
Beueel' ic mijnen Gheest:
Ghy hebt my Heer' ghenadich,
Verlost O Godt weldadich,
End' ghetrou aldermeest.

6

Ic haet die t'valsch betrouwen,
End' op quaey Leeringh' bouwen:
Maer op Godt hoep' ic bloot.
Tot v mijn vreucht ic wende:
Dat ghy merct mijn Ellende,
End' kent mijn Siel' benoot.

7

En ouergheeft niet spoedich
My, och Godt, O Heer' goedich
In des Viants ghewelt:
Ghy voert mijn Voeten sachtich
In veel Ruymten aendachtich,
Op t'wijde ghy die stelt.

8

Wilt my ghenade gheuen,
Want my is anxt met beuen:
Mijn ghedaente die is
Van treueren heel veruallen.
Daer toe mijn siel', met allen,
End' mijnen buyc ghewis.

9

Van druc mijn leuen teere
Is afghenomen zeere,

[p. 84]

 

Door suchten mijnen tijt:

 

Veruallen zijn mijn crachten,

 

Door mijn misdaet versmachten

 

Mijn Beenen tot verwijt.

10

T'gaet my soo qualijc, Heere,
Dat ick smaet end' onneere
Ben mijn naburen bly,
End' een schouwingh' mijn Maghen:
Die my op de straet saghen
Die vloden all' voor my.

11

Mijns is geheel vergheten,
Wt der herten ghesmeten
Alsmen de doode doet:
Ick ben alsoo gheworden
Als t'Vat t'welc is vertorden
Gheheel onder den voet.

12

Want veel my qualijck schelden,
Boosheyt sy van my melden,
Soo dat my elc een schout:
Te samen sy raet-slaghen,
Na mijn leuen sy vraghen,
My dat te nemen stout.

13

Maer, Heer', ic hoep' ghestadich
Op v, end' seggh': ghenadich
Altijt mijn Godt ghy zijt.
Mijn eew' is in v handen:
Vrijdt my van mijn Vianden,
Van mijn veruolghers wijt.

14

V Oogh' laet op my schijnen:
Helpt door v goet bewijnen.
Laet my in schanden niet,

[p. 85]

 

Ick bidd' v Heer' ghepresen:

 

De boose moet mits desen

 

Beschaemt ter Hellen, siet.

15

Verstommen t'alder stonden
Moeten de valsche monden,
Die daer spreken groot quaet,
Stijf, stout, schimpich, onaerdich,
Teghen v volck rechtuaerdich,
In hun Hert' opstinaet.

16

Hoe groot is in t'verborghen
V deucht, dien te besorghen
Die v vreese behout,
End' ghy thoont hun warachtich
Dese v goetheyt crachtich
Die voor t'volc v betrout.

17

Ghy, O Godt heel vol weyrden,
Berchtse by v op eyrden
Secreet voor elcx hoochmoet:
Ghy bedects' (onbedwonghen)
Voor de kijuende Tonghen
In uwer hutten goet.

18

Gheloeft sy Godt almachtich,
Om dat hy my aendachtich
Heeft ghegheuen te bat
Een goetheyt wtghelesen,
De selue my bewesen
In een seer vaste Stat.

19

Vertzaecht ded' ick mijn clachten:
Ic ben in groot verachten
Voor uwen Ooghen, Heer':
Maer ghy nochtans aenhoorden

[p. 86]

 

All' mijn smeekende woorden,

 

Doen ic riep euen zeer.

20

Ghy heylighe beminnet
Den Heer': Hy is ghesinnet,
Hy neemt in zijn behoet
De gheloouighen alle,
Ende hy brengt ten valle
Dien, die veel hoomoets doet.

21

Sijt ghetroost arm end' rijke,
Onuertzaecht van ghelijke,
Laet vreese van v gaen,
Alle ghy die vrymoedich
Den Heer' verbeyt blymoedich,
Die op hem seker staen.