De Psalmen Dauids

Den xxviij. Psalm.

Is een ghebet teghen de vianden der Kercken, ende een vertroostinghe dat Godt sijn hoopken onderhouden wil.

1

ALs ic tot v roep' Heere,
Ghy die mijn stercte zijt,
Soo en swijcht nimmermeere,
Vertroost my doch altijt,
Op dat indien ghy sweghet
Ick niet en word' ghelijck
Die inder Hellen leghet,
Verstooten wt v Rijck.

2

Verhoort mijn stemm' mijn smeeken,
Wanneer ic tot v schrey:
End' als ic tot een teeken
Opheff' mijn handen bey
T'uwen Heylighen Choore:
Dit doch, O Godt, aensiet,

[p. 77]

 

End' neycht tot my v oore

 

Wanneer alsulx gheschiet.

3

Wilt my Heer' niet versteken:
Met den Godloosen quaet:
Die vrindelijken spreken
(In t'hert' draghense haet)

Tot den naesten: Midts desen

Gheeft-se na hunder daet,
Ende na hun boos wesen,
Loont hun werck opstinaet.

4

Want sy willen niet achten
Op t'doen des Heeren goet,
Noch op zijn wercken wachten:
Daerom sal hy met spoet

Die al in stucken smijten.

Lof sy Godt rechtevoort:
Want hy (sonder verwijten)
Heeft mijn stemme verhoort.

5

Godt is mijn cracht verheuen,
Hy is oock mijnen Schilt:
Mijn herte sonder sneuen
Roept op-den Heere milt,

End' my is hulp' ghegheuen.

Mijn hert' is vrolijc, siet,
End' ick wil all' mijn Leuen
Hem dancken met mijn Liet.

6

Hun macht is Godt de Heere,
Hy is de Stercte groot,
De welcke helpt in Eere
Sijnen Ghesalfden bloot.

Helpt v volck, Heer' ghepresen,

[p. 78]

 

Seghent v erue doch,

 

Weydtse, wiltse ghenesen,

 

Eewich verhoochtse noch.