De Psalmen Dauids

Den xviij. Psalm.

Is een dancsegghinghe Dauids, om dat hem Godt wt soo menigerhande perijkel ende noot des doots verlost heeft.

1

HErtelijc lief hebb' ick v Heer',
Mijn sterct' daer ic op bouwe,
Mijnen steen verlosser in eer',
Op welken ick betrouwe,
Mijn borcht, troost, mijnen schilt, end' slodt
Horen des heyls, ende mijn Godt,
Mijn beschutter van schanden,
Met

[p. 48]

 

lof ic God aenroepen wil,

 

Soo word' ic verlost van t'gheschil

 

Aller mijnder Vyanden.

2

Want s'doots banden omuonghen // my,
Belials Stroom benaude:
Der Hellen Stricken dwonghen // my:
Wanneer my anxt verflaude,

Soo schreyd' ic, end' riep den Heer' aen,

Die mijn stemm' hoord', end' trooste saen
Van zijn heylighe Stede,

Ende mijn schreyen quam voor hem,

Tot sijnen Ooren gong mijn stem:
Alle mijn suchten mede.

3

D'aerde beefde, tot schudden quam
T'gheberchte groot, end' cleyne:
Aldoen hy wert toornich end' gram.
Damp gonck daer op certeyne

Van sijnen neus': wt sijnen mondt

Gonck verterende vier terstont,
Als blixem hun ontmoeten.

Hy booch de Locht, end' voer daer af,

T'scheen dat hem den afgront begaf,
Doncker wast om sijn voeten.

4

Hy voer op den Cherub', end' vlooch
Daer-henen: End' hy sweefde
Op-de vlogh'len des wints seer hooch.

[p. 49]

 

Sijn Tent', die hem omcleefde

 

Was duysterniss', veel Wolken oock

 

Heel swart', end' dick als eenen Roock,

 

Daer was hy in verborghen.

 

Vanden glants voor hem deylden haer

 

Met haghel, vier, de Wolken daer:

 

T'volck was vol vrees' end' sorghen.

5

Godt donderd' inden Hemel seer,
De Hoochste liet wt-dalen
Donder, Haghel, Blixem. Noch meer,
Hy schoot virighe stralen,

Ende verstroyde-se met een:

Hy verschrictes' ooc all' ghemeen,
Daer sachmen water-goten,

End' des Aert-bodems gront ontdect,

Men sach door v schelden perfect
Hoe sulx v heeft verdroten.

6

Hy sont wt t'hoochste met virtuyt,
End' hy haelde my teere,
Van groot Water tooch hy my wt.
Hy brocht my in mijn eere,

Hy verloste my op dat pas

Van hem, die my te machtich was,
Van mijn sterke vyanden,

Die inden tijt mijns ongheuals

My ouerweldichden in als:
Hy troc my wt hun handen.

7

End' hy voerde my daer t'ruym is:
Hy ructe my wt schanden,
Want hy hadd' lust tot my ghewis,
Na de reynheyt mijns handen

[p. 50]

 

Vergeldet Godt de Heere my:

 

Na mijn gherechticheyt doet hy

 

Aen my: want ic zijn Weghen

 

Houd', end' ic en ben gheensins boos,

 

Noch teghen mijnen Heer' godloos,

 

Tot hem ben ick gheneghen.

8

Want des Heeren rechten met vlijt
Hebb' ic ghewis voor ooghen,
Sijn Ghebot en worp' ic niet wijt,
Ic kant seer wel ghedooghen.
Maer ic ben voor hem sonder smett',
Ic houd' my van t'sondich opset,
Daerom my Godt vergeldet

Na alle mijn Gherechticheyt,

Na mijnder handen reynicheyt,
Die hem is voorghebeldet.

9

Byden Heyl'ghen heylich ghy zijt,
Vroom zijt ghy by-den vromen:
By reyne zijt ghy reyn altijt:
Verkeert, end' onvolcomen

Syt ghy by-den verkeerden quaet,

Want ghy Heer' helpt t'ellendich saet,
End' ghy brengt tot vercleenen

De hooghe. Want ghy my verlicht:

De Heere maect claer mijn ghesicht,
Mijn duysterniss' met eenen.

10

Want met v can ick ras verslaen
T'crijchs-volc, end' t'self' verduren:
End' met mijnen Godt springhen saen
Ouer de hooghe muren:

Godts weghen die zijn onbeulect,

[p. 31[51]]

 

Sijn Woort is louter, end' perfect:

 

Hy is (die hem betrouwen)

 

Eenen schilt, ende stercte groot.

 

Want waer is een Godt, oft was oot

 

Dan die, daer wy aen houwen?

11

Godt rust my toe met groote Cracht,
Ende hy maect mijn weghen
Sonder smette, al door sijn macht:
Hy laet my niet verleghen.

Hy maect mijn Voeten t'Hert' ghelijc,

End' hy stelt my sonder beswijc
Op mijn Hoochte by tijden.

Hy leert mijnen Arm spannen fel

Eenen verstaelden Boghe snel,
End' hy leert mijn Hant strijden.

12

End' ghy geeft my dijns Heyls den schilt,
V hant sterct my, O Heere:
End' als ghy my verneert, soo wilt
Ghy my helpen tot eere.

Ghy maect ruymt' onder my te gaen,

Dat mijn Enkelen seker staen,
Ick wil (O Godt) na-iaghen.

End' grijpen de Vyanden mijn:

Ia, met om-keeren, sy en sijn
Gantsch end' gheheel verslaghen.

13

Ick wil in stucken smijten haest,
Sy en sullens niet weyren:
Sy moeten onder my verbaest
Vallen, met all' hun heyren.

Ghy cundt my toerusten ten strijdt

Met stercte groot: Ghy cundts' altijdt

[p. 52]

 

(Die hun teghen my setten)

 

Onder my worpen met gherucht,

 

Ghy gheeft mijn vyanden ter vlucht,

 

Dat ic-se can verpletten.

14

Als sy met nooden sijn beuaen,
Dan soo roepen sy crachtich,
Maer nimant en can hun by-staen,
Noch ghehelpen warachtich,

Sy roepen totten Heere (siet)

Maer de self' en antwoort hun niet.
Als het stof van-den winde,

In stucken stooten ic die sal:

End' als t'slijc op-de Straten al
Ruymen, als d'onbeminde.

15

Ghy helpt my van het Volc des twist,
End' maect my t'hooft verheuen
Der Heid'nen. T'volc t'welc ic niet wist,
Dat dient my daer beneuen.

In ghehoorsaemheyt t'self' my hoort:

Ia, t'heeft den vremden kind'ren voort
(Ouer all' in-de Landen)

Ghefailieert gheheel teghen my,

De vremde versmachten daer by,
End' grabb'len in hun Banden.

16

De Heer' leeft, gheloeft sy mijn macht,
Mijn stercte sy ghepresen:
De Godt mijns Heyls moet met aendacht
Altijt verheuen wesen.

De Godt die my wraec' gheeft altijt,

End' dwingt de Volken breet end' wijt
Onder my sonder letten.

[p. 53]

 

Die my vrijt van mijnen vyant,

 

End' verhoocht my wt hunder hant,

 

Die hun teghen my setten.

17

Van-den vermetelen helpt ghy:
Van hun vrijdt ghy my, Heere,
Daer-om soo wil ic dancken dy
Onder de Heyd'nen seere,

Ende lof-singhen uwen Naem,

Die daer sijnen Coninc lof-saem
Heyl bewijst, door ghenade:

Die eewelijc veel deuchden goet,

End' wel zijnen Ghesalfden doet,
Dauid, end' zijnen sade. 4. Gloria