De Psalmen Dauids

Den xix. Psalm.

Is een prophetie hoe dat God het Euangelium ouer al de werelt sal laten verbreyden, ende t'sal vruchbaer sijn, want het sal leeren vrolijc ende goet wesen, daer-toe t'volc stantaftich maken.

Den tweeden Thoon.

1

DE Hemelen die vertellen
D'eere Godts, End' de vasticheyt
Sietmen zijns handen werc mellen
Den eenen dach seyt het planteyt
Den and'ren, de nachten mede
Di doen alsulx d'een d'ander

[p. 54]

 

cont.

 

Daer en is gheen spraec noch Rede,

 

Daermen haer stemm' niet en vermont.

 

Haer rechtsnoer in t'lant gaet wte

 

Haer red' aen s'werelts eynd' geraect.

 

Hy heeft der sonnen een muyte:

 

Heerlijc in den seluen gemaect.

2

End' de sef' is daer wt-gaende,
Ghelijck een Bruydegom playsant
Wt sijn camer: Ia, is staende
Verheucht ghelijc een helt vayllant,

Te loopen den wech in t'pleyne,

Sy gaet op aen een s'Hemels ent,
End' loopt wederom certeyne
Tot aenden seluen eynt bekent

Voor haer hitt' blijft niet verborghen,

Sonder smett' is des Heeren Wet,
De Sile brengt sy wt sorghen,

[p. 55]

 

End' verquictse sonder belet.

3

Het ghetuycheniss' des Heeren
Is ghewis, ende maect wijs
De cleyne, het brengts' in Eeren,
Sijn beuelen (door goet aduijs)

Sijn oprecht, ende rechtveyrdich:

T'verheucht het hert', end' het gheeft moet.
S'Heeren ghebodt is eerweyrdich,
End' louter, t'welc verlichten doet

D'Oghen. Sijn Vrees' by zijn Knechten

Is reyn, End' blijft eewelijc staen:
Warachtich sijn all' sijn Rechten,
Die all' t'samen rechtueyrdich gaen.

4

Costelijker dan den goude
Sijn sy, ia dan eenich ciraet:
Al veel soeter ic die houde
Dan honich oft honich-graet.

Sy leert dijn knecht wijsheyt spreken

End' wie-se houdt veel loons behaelt:
Boett mijn verborghen ghebreken,
Wie weet hoe dic-mael dat hy faelt?

Bewaert dijn knecht voor de stoute,

Dats' ouer my niet heerschen saen:
Soo sal ic reyn sijn van foute,
Van groot misdaet onschuldich gaen.

5

Laet v, O Heer', wel beuallen
All' de Reden van mijnen mont,
Ende mijn spreken, met allen
Dat voor v gaet wt s'hertsen gront.

O Godt mijnen troost, mijn leuen,

Mijnen verlosser warachtich.

[p. 56]

 

O Vader seer hooch verheuen Gloria.

 

Soon, end' Heyl'ghe Gheest eendrachtich,

 

Gheeft doch dat wy, sonder sneuen,

 

Altijt prijsen den Name dijn,

 

Voor v weldaet ons gheghenen

 

V Lof-singhen, end' dancbaer zijn.