De Psalmen Dauids

Den xi. Psalm.

Is een vertroostinge dat Godt de Vianden der Kercken wtroeyen, te niete doen, ende zijn hoopken verlossen wil.

[p. 35]

1

IC betrou op den Heere:
Hoe segt ghy mijn siel' tot verwijt:
Dat sy soud' vlighen seere,
Als een voghel (sonder respijt)
Vliecht hooch altijt,
Op v Bergen: want de domme
Siet' end' de Godloose fel
Die spannen den Boghe snel
Heym'lijc te schiten de Vrome.

2

Want sy rucken om crachtich
Den gront, wat soud' wtrichten daer
De Gherechte? Godt machtich
In zijnen Tempel is voorwaer:

Sijnen stoel claer

Die is ooc vast inden Hemel.

Sijn Ooghen heel daer op sien,

[p. 36]

 

D'oog-schelen proeuen midts dien

 

Der menschen kind'ren ghewemel.

3

De Heer' proeft den Gherechten,
Sijn Sile den Godloosen haet,
End' oock alsulken knechten
Die vermetentheyt doen, end' quaet.

Godt metter daet

Sal de Godloose doen sneuen,

Ia reghenen op hun Vier,
Blixem, Solpher met ghetier:
Een onweder te loon gheuen.

4

De Heer' die is rechtveyrdich,
De gherechticheyt hy bemint:
Daerom, om dat volheyrdich
De vrome zijn alsoo ghesint,

End' niet verblint:

Dat hun aensichten aenschouwen

Op dat, t'welc daer is oprecht:
Ia, eenvuldich ende slecht
Sy hun-liden altijt houwen.