De Psalmen Dauids

Den x. Psalm.

Is een ghebet tegen de vianden des Woort Godts ende dat hy alle ellendige (ist dat sy om zijns woorts wille veruolcht worden) vertroosten wille.

1

HEere, waerom treedt ghy soo wijt?
Verbercht v in Noots tijden?
Soo langh' de Godloose met vlijt
Hoochmoet bedrijft, moet lijden
D'Ellendighe: Sy hangeu vast,
End' sterc op malcand'ren gepast,
Men siet-se t'samen comen,
Den

[p. 32[32a]]

 

Vromen doen sy ouerlast,

 

Sy dencken (tot verdoemen)

 

Veel Valsheyts, met beroemen.

2

Want de Boos' een vermeter is
Van zijn wesen moetwillich,
De ghirighe seghent ghewis
Hem-seluen, end' onbillich

Soo lastert hy ooc Godt den Heer'.

De Godloos' is soo toornich seer,
End' stont in zijn ghebreken,

Dat hy na nimant en vraeght meer:

Hy heeft in all' zijn treken
Den Heer' by niet gheleken.

3

Hy vaert voort met zijn Wercken boos,
End' all' zijn valsche daden,
V oordeel is van hem altoos:
Hy handelt omberaden

Met alle zijn Vianden voort,

Vermetelijc, end' ongehoort.
Hy spreect in zijn ghedachte:

Nimmermeer en word' ic verstoort,

Verhindert door gheen crachte,
My en let sterct', noch machte.

4

Heel vol vloekens is zijnen mondt,
Vol bedrochs, end' Valschede:
Sijn tonghe recht aen t'alder stondt.

[p. 33]

 

Veel moeyten, arbeyt mede.

 

In de houen sit hy end' loert,

 

Met zijn herte gheheel veruoert:

 

Hy worcht door wreed' allarmen

 

D'onschuldighe, die sulx besoert:

 

Sijn oogh' sonder ontfarmen

 

Die heeft acht op den armen.

5

Hy loert stil als eenen Leew fel
In zijn hol, om te vanghen
(O Godt) den ellendighen snel:
End' hem grijp' met verstranghen,

Wanneer hy hem trect in zijn Net.

Hy slaet in stucken, end' verplet,
Hy stoot ter Aerd' onsachtich

Met ghewelt door zijn valsch opset,

Den armen druct hy crachtich:
Heer', aensiet sulx aendachtich.

6

Hy spreect in zijnder herten vast:
Verr' is des Heeren sorghen,
Op all' ons doen hy niet en past:
Hy heeft d'Aensicht verborghen,

Hy en sal sulx nimmermeer sien.

Staet op O Godt, verheft (mits dien)
V hant vol alder weyrden,

En vergheet niet den vromen Lien:

D'Ellendighen op Eyrden:
Laet-se doch Heer', volheyrden.

7

Waer-om sal de Godloose doch
Lasteren Godt soo zeere,
End' spreken in zijn herte noch:
Ghy vraecht daer niet na Heere.

[p. 34]

 

Ghy siet het immer, want ghy saen

 

Siet d'Ellend', end' het iammer aen.

 

Het staet in uwen handen,

 

D'Arme beuelent v voort-aen:

 

De Weesen wt der schanden

 

Helpt ghy: end' wt s'doots banden.

8

Breect in stucken des boosen arm,
Straft het quaet, Heer', ghepresen,
Soo en salmen (door sulc bescharm)
Sijns niet meer sien in t'wesen.

De Heer' die is Coninc altoos:

Alle de Heydenen Godloos
Moeten wt zijnen Lande

Vergaen met all' hun wesen broos:

Hun valscheyt veelderhande
Verdrijft ghy met verstande.

9

Altijt ghy het verlanghen hoort
Der ellenden, end' armen:
Sy weten dat ghy rechteuoort
Sulx aensiet met ontfarmen.

Dat ghy den Weesen doet altijt

End' d'armen recht, sonder respijt:
Ghy merct op hun warachtich,

Dat de mensch' niet meer met verwijt

En poch' op aerden crachtich:
O Heer', O Godt almachtich.