De Psalmen Dauids

Den ix. Psalm.

Is een schoone dancsegghinghe voor de verlossinge vande Tyrannen ende Godtloosen.

1

IC danc den Heer' wt s'herten grondt,
End' al v wond'ren doen ic condt.
Ic verheugh' in v seere,
In v is vrolijc mijn ghemoet,
T'welc my uwen Naem louen doet,
Ghy alderhoochste Heere.
Dat ghy mijn Vianden ten val
Hebt brocht, terug' gedreuen al:
Sy zijn voor v geuallen.
Want ghy voert mijn recht, end' saek' wt:
Ghy sit op den stoel met virtwt,
Een recht Richter in allen.

[p. 30]

2

De Heydenen ghy alle scheldt,
De Godloose ghy neder veldt,
Door de cracht uwer handen:
Ghy verdoet hunnen Naem altoos,

End' brenght te niet hun wesen boos

In eewicheyt, tot schanden.
S'Viants sweyrden hebben een eyndt:
Hun Steden hebt ghy omgeweyndt,

Sy zijn gheheel om-comen,

Hun ghedachteniss' is vergaen
Met hun: sy zijn verdwenen saen,
Tot troost van allen Vromen.

3

Maer de Heer' blijft in Eewicheyt,
Tot den ghericht heeft hy bereyt
Sijnen Stoel hooch in Eeren.
End' hy sal den Aert-bodem wijt

Recht oordeelen tot zijnder tijt,

End' t'Volc oprecht regeren.
De Heer' der Armen helper is,
Een Beschutsel ter noot ghewis.

Daerom, die niet vercloeken

V kennen die hopen op ou:
Want ghy helpt hun, end' brenghts' wt Rou
Die v, O Heere soeken.

4

Loeft den Heer' die tot Sion woont:
All' zijn doen onder t'Volc verthoont.
Want hy denct op de Goede,
Hy en vergheet des schreyens niet

Der Armen, die hy all' aensiet,

End' vraecht na hunnen Bloede.
O Heer', mijns doch ghenadich zyt:

[p. 31]

 

Aensiet mijn Ellend' nv ter tijt

 

Onder all' mijn Vianden:

 

Ghy die my helpt wt veel Aenstoots,

 

End' heft wt de poorten des Doots:

 

Wt Noodt end' alle Banden.

5

Op-dat ic v prijs' inde Poort
Der dochter Sion, soot behoort,
Dat ic vrolijc sy Heere,
End' verblijt in v hulp' altoos.

Inden Cuyl zijn de Heyd'nen Boos

Versonken met oneere,
Die sy selue hadden bereydt:
In t'Net dat sy hadden ghespreydt

Valt hunnen voet ter schanden.

Soo bekent-men dat Godt recht doet:
De boos' is verstrict in t'ghemoet,
Door t'Woort in t'werc zijns handen.

6

Och dat de Godloose versmoort,
Ghekeert werden ter hellen voort,
End' all' t'Heydens gheslachte,
Het welk' Godt vergheet heel end' al,

Want hy den Armen niet en sal

Gansch doen wt zijn ghedachte.
De hoep' der Ellendigher dijn
Sal niet eewich verloren zijn.

Godt, staet op, haest v crachtich,

Dat doch de menschen d'ouerhandt
Niet en crijghen doet wederstandt,
Oordeelt de Heydnen prachtich.

7

Gheeft hun Heer' eenen meester wijs,
Dat de Heyd'nen (na v aduijs)

[p. 32]

 

Kennen dat sy zijn Menschen,

 

Catijuich, ellendich end' broos,

 

Swac end' onnut, ia, heel godloos,

 

Die gansch niet goets en wenschen. Sela.

 

Eere soo sy den Vader rijc, Gloria.

 

Gheloeft sy de Soon' eewelijc,

 

End' de Heylighe Gheeste,

 

Alsoo het was vanden Beghin,

 

Soo loeft hem nu met hert' end' sin:

 

Prijst hem minst' ende meeste.