De Psalmen Dauids

Den vj. Psalm.

Is een ghebet tegen het verschricken der conscientien, ende des doots bangicheyt, die eenen aencomt alsmen de gramschap Godts gheuoelt, ooc dat Godt wederom vertroosten ende niet teenemael laten versinken en wil.

1

VVilt my niet straffen Heere,
In v gramschap te seere,
Noch en castijt my niet
In uwen grooten Thoren,
Sondich ben ic geboren,
Mijn crancheyt doch aensiet.

2

Maer Heer' zijt mijns ghenadich,
End' helpt my doch ghestadich,
Want broosheyt my bestrict,
Mijn ghebeent' is vertraghet.

[p. 23]

 

Ic ben gheheel vertsaghet,

 

End' mijn Siel' is verschrict.

3

Och Heer', hoe langh' salt wesen,
Eer ghy my sult ghenesen?
O Godt, v tot my keert,
End' verlost doch mijn Sile,
Helpt-se Heer', oft sy vile:
V ghenade vermeert

4

Want in-den doot onsachtich
En ismen ws ghedachtich,
Noch ooc nimandt en sal
Die daer is inder Hellen,
Heer', uwen lof vertellen,
Ghelijc in t'aertsche dal.

5

Ic ben moede van suchten,
Den heelen nacht met duchten
O Heer', mijn bedde swemt,
Het is ghenet met tranen,
Aenhoort doch mijn vermanen:
Weest van my niet vervremt.

6

Mijn ghedaent' is verdwenen,
Veel drux is my verschenen,
End' ben gheheel veroudt
Beanxt ben ic gheworden,
Benaut ende vertorden,
O Heer', my doch behoudt.

7

Ghy boose wilt ras wijken,
Quaet-doenders van ghelijken:
De Heer' hoort mijn Ghebet,
Hy aensiet ooc mijn weenen,
All' mijn suchten met eenen,

[p. 24]

 

Op mijn claghen hy let.

8

Alle mijne Vianden
Moeten worden te schanden,
End' verschricken gheheel,
Te ruggh' moeten sy keeren
Tot schanden end' oneeren:
Maer ghy zijt Heer' mijn deel.