Werken. Deel 2: Proza
(1895)– Hadewijch– Auteursrecht onbekend[VII]Ga naar margenoot+ Te enen cinxendaghe waert mi vertoent inde dagheraet, ende men sanc mettinen in de kerke, ende ic was daer; ende mijn herte ende mine anderen ende alle mine leden scudden ende beveden van begherten; ende mi was alst dicke heeftGa naar voetnoot(1) geweest, soe verwoedeleke ende soe vreseleke te moede, dat mi dochte, icne ware minen lief ghenoech ende mijn lief en vervulde minen niet, dat ic stervende soude verwoedenGa naar voetnoot(2) ende al verwoedende sterven. Doe was mi van begheerleker minnen soe vreseleke te moede ende soe wee, dat mi al die lede die ic hadde, sonderlinghe waenden breken, ende alle mine aderen waren sonderlinghe in arbeite. Die begerte daer ic doe in was, die es onseggheleke enegher redenen ochte iemens die ic kinne, ende dat selve dat icker af segghen mochte, warenGa naar voetnoot(3) ongehoert vore al die, die deGa naar voetnoot(4) minne niene bekinden | |
[pagina 145]
| |
Ga naar margenoot+met begherten werken, ende die vore minne nie bekint ne waren. Aldus mach icker af segghen: Ic begherde mijns lieves te vollen te ghebrukene ende te bekinne ende te ghesmakene in allen vollen ghebrekeGa naar voetnoot(1) sineGa naar voetnoot(2) menscheit gebrukeleke metter miere, ende de mine daer inte ghestane ende sterc te wesene in omghebrekelecheiden te valne, dat ic hem weder dat onghebrekelekeGa naar voetnoot(3) ghenoech ware suver ende enech, ende in allen te vollen ghereke ghenoech te doghene in elker doghet. Ende daertoe woudic van binnen, dat hi mi siere godheit in eneghen gheeste ghenoech ende al ware, dat hijsGa naar voetnoot(4) sonder ontbliven. Want de gichte coesic meest boven alle ghichten die ic ie ghecoes, dat ic ghenoech ware in allen groten doghene. Want dat es dat volcomenste genoech doen te wasseneGa naar margenoot+god met gode te sine. Want dats doghen ende pine ellende ende in. groten nuwen vernoye te sine, ende dat al laten comen ende gaen sonder vernoyen, ende el ne ghene smake daer af te hebbene dan suete minne ende helsen ende cussen. aldus begherdic dat mi god ware hem mede genoech te sine. Doe mi aldus vreseleke te moede was, doe versagic vanden outare comen ghevlogen te mi enen aren die groet was, ende hi seide te miGa naar voetnoot(5): wiltu i. werden, Soe ghereide di. ende ic waertGa naar voetnoot(6) opGa naar margenoot+mine knien, ende mijn herte gheberde vreseleke naGa naar voetnoot(7) sine werde werdecheit, dat doch onghereet ware, dat weetic | |
[pagina 146]
| |
wel, wet god, altoes te minen wee ende te minen sware. Ende gheen aer keerdenGa naar voetnoot(1) segghende: gherechte here ende moghende, Nu toene dine moghende cracht dijnre enecheit, te enegene, teGa naar voetnoot(2) ghebrukene dijns selves. Ende hi keerde hem weder ende seide te mi: Die ghecomen es, hi comt weder, ende daer hi nie ne quam, daer en comt hi niet. Doe quam hi vanden outare, hem selven tonendeGa naar margenoot+alse een kint; ende dat kint was vander selver ghedane, dat hi was in sinen eersten iij. iaren; ende hi keerde hem te hemGa naar voetnoot(3) waert ende nam uter ciborien sinen lichame in sine rechte hant, ende in sinen slinke hant nam hi enen kelcGa naar voetnoot(4), die sceen vanden outare comende, mer ic en weet wanen hi quam. daer mede quam hi in die ghedane des cleeds ende des mans, dat hi was op dien dach doeGa naar margenoot+hi ons sinen lichame eerst gaf, alsoe ghedaen mensche ende man, soete ende scone, ende verweent ghelaet tonende, Ende alsoe onderdanechlec te mi comende als i. die eens anders al es. Doe gaf hi mi hem selvenGa naar voetnoot(5) in specien des sacraments, in figuren alsoe mensGa naar voetnoot(6) pleecht, ende daer na gaf hi mi drinken uten kelke, ghedane ende smake alsoe mensGa naar voetnoot(6) pleghet. Daerna quam hi selve te mi, ende nam mi altemale in sine arme ende dwanc mi ane heme, ende al die lede die ic hadde,Ga naar margenoot+ghevoelden der siere in al hare ghenoeghen na miere herten begherte na miere menscheit. doe werdic ghenoeghet van buten in allen vollen sade. Ende oec haddic doe ene | |
[pagina 147]
| |
corte wile cracht dat te draghene, mer saen in corter uren verlosic den scoenen man van buten in siene in vormen. Ende ic sach hene alte nieteGa naar voetnoot(1) werden, ende alsoe sere verdoyende werden ende al smelten in j., soe datGa naar voetnoot(2) ickene buten mi niet en conste bekinnen noch vernemen, ende binnen mi niet besceden. mi was op die ure, ochte wi i. waren sonder differentie. Dit was al van buten in siene, in smakene, in ghevoelne, als men smaken machGa naar margenoot+van ontfane inden sacramente van buten, endeGa naar voetnoot(3) sien endeGa naar voetnoot(4) ghevoelen van buten, alsoe lief met lieve ontfaen mach in allen vollen ghenoechten van siene ende van hoerne, van vervaerne deen inden anderen. Hier na blevic in enen vervaerne in mijn lief, dat ic al versmalt in heme ende mi mijns selves niet ne bleef; ende ic waert verwandelt ende op ghenomen inden gheeste ende mi waert daer vertoent van selker hande uren. |
|