Werken. Deel 2: Proza
(1895)– Hadewijch– Auteursrecht onbekend[VI]Nu willic u waernen eens dincs daer vele scaden aneGa naar margenoot+leghet. Dat segghic u, dat dit nu es ene de siecste siecheit die onder alt volc es van al den siecheiden die daer onder sijn, diere nochtan vele sijn over al. Want elc mensche wilt nu trouwe weder eyschen ende sinen vrient proeven ende emmermeerGa naar voetnoot(2) over trouwe claghen. Dit sijn nu de ambachte daer si in leven, die hoghe Minne draghen souden in onsen groeten god. Wat hevet dies yemen te doene, die wel wilt EndeGa naar voetnoot(3) die sijn leven hoeghen wilt in denGa naar voetnoot(4) groeten hoeghenGa naar voetnoot(5) god? Wie hem trouwe ochte ontrouwe doet, Dies te dankene ochte te ontdanckeneGa naar voetnoot(6), doet hi hem aerch ochte goet? Ghebrect hem dat hi hem ghene trouwe noch recht en doet, hi heves selve meest | |
[pagina 16]
| |
scaden. Ende dat eest swaerste daerane, Dat hi selve darvetGa naar margenoot+diere suetheit der trouwen. Doet men u oec trouweGa naar margenoot+ochte doghet ende vele dies ghi behoeft, wie soet es, Daer over en seldi niet letten te dankene noch te dienneGa naar voetnoot(1), Maer men salre gode teGa naar voetnoot(2) herteleker omme diennen ende Minnen, dat yemen trouwen pleghet, Ende laten gode ghewerden metten dankene ende metten ontdankeneGa naar voetnoot(3). Want hi es in hem selven gherecht ende es ghestaedt recht te nemene ende te gheveneGa naar voetnoot(4). Want hi es in die hoecheit sijns ghebrukens, Ende wi sijn in die diepheit ons ghebrekens. Nameleke ghi ende ic die noch niet worden enGa naar voetnoot(5) sijn dat wi sijn, Ende noch niet vercreghen en hebben dat wi hebben, Ende dien noch soe verre sijn dat onse es, wi behoeven sonder sparen al om al te darvene, Ende enechleke ende ghenendechleke te leerne dat volmaecte leven der Minnen, die ons beiden beruert hevet te haren werken. Ay lieve kint, te voren boven al bidde ic u, Dat ghi u hoedet van onghestadecheden, want gheen dinc enGa naar voetnoot(6) mochte u noch en mach u alsoe saen van onsen hereGa naar margenoot+sceden alse onghestadecheit. Soe eenwillech en sijt oec niet in u selven bi enegher onbehaechnessen, dat ghi u emmermeer ietGa naar voetnoot(7) laet twivelen, dat iet men uwe si danGa naar margenoot+de groete god gheheel in wesene van Minnen, Soe dat ghi bi twivele ochte bi eenwille eneghe doghet laet te doene. Want wildi u ter Minnen verlaten, so seldi saen volwassen; Ende houdi u in twifele, so werdi traghe ende on- | |
[pagina 17]
| |
willich, Ende soe wert u ombequame al dat ghi doen soudet. Ghene dinc en sorghet noch en gheloeft van dien dat u behoert, te dien dat ghi meynt, dat u iet ontstarken mach, ghine verwinnet wel; Ochte ontlinghen, ghine verhalet wel. Alsoe vlitech ende alsoe doregaende seldi sijn altoes met uwer cracht. Oec sijt elken mensche, noet-dorftechGa naar margenoot+van Minnen, die gherne vercoeverde, Ende daer omme ellende ende menech vernoy doghet; dien sijt alsoe gheonstech, daer ghijt gheleisten moghet in alreGa naar voetnoot(1) hulpen, Alsoe dat ghi u selven ute stort vore hen, uweGa naar voetnoot(2) herte in ontfarmegher onste, uwe redene in troeste, Uwe ledeGa naar margenoot+Ga naar margenoot+in dienste ende in aerbeite. Ende ten sondaren hebt ontfaermen met groeter beden te gode; Maer daer vore teGa naar margenoot+lesene, Ochte erensteleke van gode te wilneGa naar voetnoot(3), dat hise daer ute doe, dies en onderwent u niet, Want ghi mochter uwen tijt met questen, Ende anders en vorderet niet vele. Den minnenden moghedi met Minnen ghelden ende hulpen, ghesterken dat hare god ghemint werde. Ende dat es vorderlec ende el niet. Ende alsoe den nederen die sondaren sijn ende vremde van gode, daer en vordert ghene pine ane, noch ghene bede te gode, Dan Minne die men gode ghevet. Ende soe de MinneGa naar margenoot+staerkere es, so si meer sonderen verledecht ute haren sonden ende de minnende sekerreGa naar voetnoot(4) maket. Gherecht leven na der Minnen wille, dat es also enech te sineGa naar margenoot+in den wille van gerecter minnen, hare genoech te sineGa naar voetnoot(5), dat menre el niet vore en kiese noch en wensche, al | |
[pagina 18]
| |
hadde men den wensch dan, dat men hare ghetamen boven al begheren soude, wie so daer bi verdoemt worde ochte ghebenedijt. Ende el niewerinc omme en soude men der rasten ende der liefheit willen darven, dan om dat i. weten moet dat hi der Minnen niet ghenoechGa naar margenoot+ghewassen en es. Ende dat salmen altoes weten dat tenGa naar margenoot+levene der menscheit behoert scone dienst ende ellendech wesen, Also jhesus christus dede doe hi mensche levede. Men en vendet niet ghescreven dat christus ye in al sinen levene iet vervinc ane sinen vader Noch ane sineGa naar margenoot+moghende nature in ghebrukene van rasten, Noch hine coste hem selven nyeGa naar voetnoot(1) Dan van den beghinne van sinen levene tote den inde altoes met nuwen aerbeite. Dit seide hi selve te selken mensche die noch levet, ende dien hi beval also na hem te levene, Ende dien hi selve seide DatGa naar margenoot+dat ware gherechtecheit van Minnen. Daer Minne es, daer sijn altoes grote werke ende sware pine. Nochtan es es hare alleGa naar voetnoot(2) pine suete. Qui amat, non laborat; DatGa naar margenoot+es, die mint, hine arbeitet niet. Doe christus mensche levede, ane alle sine werke was tijt, Ende alse de ure quam, soGa naar voetnoot(3) wrachte hi. In woerden, In werken, In predekene, In leerne, In berespene, In troestene, In miraculen, In penitentien, In aerbeite, In scanden, In versmaetheiden, In ancste, In node, Ter passien Ende ter doet, In allen verbeide hi verduldecleke sijns tijds.Ga naar margenoot+Ende alse de ure quam dat hem behoerde te werkene, so volwrachte hi sijn werc ghenendecleke ende moghendelekeGa naar voetnoot(4), Ende qwijtte metter hogher trouwen dienste de | |
[pagina 19]
| |
scout menscheleker naturen ieghen de vaderleke godleke waerheit. Daer onder moeten hen de ontfarmhertecheit ende die waerheit, Ende die gherechtecheit ende die vrede ondercusten hen. Metter menscheit gods seldi hier levenGa naar margenoot+in aerbeite ende in ellenden, Ende metten moghenden eweleken god seldi Minnen ende iubileren van binnen met enen sueten toeverlate. Ende haerre beider waerheit es een enich ghebruken. Ende also alse de menscheit hier plach dies willen der maiesteit, alsoe seldi hier metGa naar margenoot+Minnen haerre beider wille in i. pleghen. Oetmoedeleke dient onder hare eneghe moghentheit, Ende staet altoesGa naar margenoot+vore hen alse die ghene die te al haren wille steet, Ende laetse met u werken wat si willen. Dus en onderwendet uGa naar margenoot+el niet, Maer dient der menscheit met ghereden handen van trouwen ende met starken wille van allen doegheden. Die godheit die enGa naar voetnoot(1) seldi niet allene Minnen met devocien, Maer met ontelleker begherten altoes staendeGa naar margenoot+met nuwen vlite vore dat eyseleke anschijn van wondere,Ga naar margenoot+daer de Minne hare selven al in oppenbaert, Ende alle werke daer in verswelghet. Ende ute dien heileghen anschine leset alle uwe vonnessen ende al u pleghen vanGa naar margenoot+uwen levene. Ende laet bliven al die swaerheit dier ghi pleghet; Ende al die nederheiden die in u sijn, dieGa naar margenoot+beghevet. Ende hebbet liever van hem altoesGa naar voetnoot(2) ellendeclikeGa naar margenoot+te doelne dan met alre rasten beneden hem te gherakeneGa naar voetnoot(3). Hier ane es al uwe volcomenheit belanc, vremde ghenuechte te scuwene die yet men es dan god selve,Ga naar margenoot+Ende vremde pine te scuwene die niet purleke en es omme heme. Ay te allen dinghen hebbet grote ontfaermherte- | |
[pagina 20]
| |
cheit: dies es nu grote noet. Ende keert u met gherechtenGa naar margenoot+wille ter overster waerheit. Gherecht wille dat es, dat men el en ghene sake noch ghenoechte en wille in den hemel, noch in der erden, noch in ziele noch inGa naar margenoot+lichame, dan die sake allene daer ons god in ghemint hevet ende ghemeint. Ende dat si u boven al sonderGa naar margenoot+vraghen van iemene wat soet si, Maer altoes te stane na sijn behaghen sonder sparen ende sonder ontsien vanGa naar margenoot+yemene diet merken soude, ochte in spotte, ochte in begripe, ochte in toerne, ochte in erenste. Noch om goet scinen, Noch om quaet scinen en laet de waerheit van goeden werken niet. Want dien lachter machmen gherne doeghen die van goeden werken comt, daer men den willeGa naar margenoot+gods in weet. Ende dien prijs mach men gherne doeghen die van dogheden wast ende daer onse werdeghe god bi gheeert wert. Want dat vernoy ons suets gods, dat hi leet doe hi mensche levede, dat is welGa naar voetnoot(1) wert dat men dore hemGa naar margenoot+al vernoy ende alre hande lachter gherne verdraghe, Ja ende alrehande vernoy beghere. Ende sine eweleke nature siere sueter Minnen es wel werdech, dat elc mensche die doghede werke met volcomenen wille, daer god sijn lief gheeert in es. Hier omme en spaert scande noch ere. Want het es der ghiregher Minnen al ghenoechlec dat men gedoghen ochte ghewerken mach. Want si es dat berrende vier dat al verslendet ende dat nemmermeer ure cesseren en sal binnen al dien eweleken toecomenden tide. Ende wantGa naar margenoot+ghi noch ionc sijt ende ongheproeft van allen dinghen; soe moeti sere pinen na wassen alse van nieteGa naar voetnoot(2), alse i. die niet en hevet ende dien niet werden en mach, hine | |
[pagina 21]
| |
pijnt uten gronde. Ende altoes seldi diepe vallen in denGa naar margenoot+afgront der oetmoedecheit van al dien dat ghi gheleisten moghet. Dit wilt god van u, dat ghi alle uren wandelt in oetmoedecheiden van uwen seden met allen menschen daer ghi mede wandelt. Ende verheft u boven alle nedereGa naar margenoot+dinghe die yet men sijn dan god selve. Wildi werden dat u god wilt, dat es uwe vrede in de gheheelheit uwerGa naar margenoot+naturen. WoudiGa naar voetnoot(1) volghen uwen wesene daer u god in ghemaect hevet, so en soudiGa naar voetnoot(1) van edelheiden ghene pineGa naar margenoot+ontsien. Ende so en soudiGa naar voetnoot(1) van coenre fierheit u niet laten ontbliven, ghine soudet aneverden dat alre beste moghendelike, Ja die grote gheheelheit gods alse uweGa naar margenoot+eyghen goet. Ende so moesti oecGa naar voetnoot(2) meldeleke na uweGa naar margenoot+rijcheit gheven ende alle aerme rike maken. Want gherechter caritaten en ghebrac nye, sine quam emmerGa naar margenoot+over die met fierheiden van ghehelen wille begonste, Ende sine gaf dat si gheven woude, Ende sine verwan dat si verwennen woude, Ende sine onthielt dat si onthouden woude. Ay nu biddic u, lieve kint, dat ghi altoes werct sonder murmereren ende nuchterne met uwen wille metter gheselscap alre volcomenre doghede, JaGa naar voetnoot(3) alre doghede cleijne ende grote. Ende en wilt van gode noch en eyschetGa naar margenoot+gheen dinc Noch van uwer behoeften, Noch van uwer vriende, Nochte ghenoechte van heme in ghere manieren van rasten, Noch van troeste, Dan alse hi selve wilt;Ga naar margenoot+come ende ga na sinen heileghen wille Ende doe met u ende met dien daer ghijt af beghert in siere Minnen te leerne, al sinen wille na tghetamenGa naar voetnoot(4) siere werdecheit. | |
[pagina 22]
| |
Ga naar margenoot+Sinen wille moetiGa naar voetnoot(1) te uwer beider behoef begheren; seldi vore hem bidden, Ghine selt niet bidden omme yet dat si kiesen na hare gheraetsele. Want het dolen nu deGa naar margenoot+menechste in schine van heilegher begherten ende nemenGa naar margenoot+wel haren paraclijt van enen wel nederen troeste, mochte hi hen werden dats te ontfaermene. Daer omme seldi denGa naar margenoot+wille gods in allen rechte kiesen ende Minnen, van u selven, Ende van uwen vrienden, Ende van gode, daer ghi alre gherenst iet af namet dat u ghenoeghede, daer ghi uwen tijt met levet in troeste van rasten. Daer in mintGa naar margenoot+nu elc hem selven, in troeste ende in rasten ende in rijcheiden ende in moghentheiden met gode te levene ende inGa naar margenoot+siere ghebrukeleker glorilecheit te sine. Wi willen alleGa naar margenoot+welGa naar voetnoot(2) god met gode wesen; Maer wet god, lettel es onser, die mensche met siere menscheit willen leven ende sijn cruce met hem willen draghen ende met hem ane den cruce willen staen ende die scout der menscheit willenGa naar voetnoot(3) volghelden. Dit moghe wi wel ane ons selven te rechte kinnen dat wi soe onverdrachlec ende soe ondoechlec sijn in allen sinnen; Ende i. cleyne vernoy dat ons staphans te bene gheet, ochte versmaetheit, ochte loghene dieGa naar margenoot+men ons overseghet, ochte waer men onsGa naar voetnoot(4) onser eren rovet, ochte onser rasten, ochte ons willen, dat gherijnt ons allen soe saen wel naGa naar voetnoot(5); Ende weten so wel watGa naar voetnoot(6) wi willen ende wat wie niet en willen, Ende hebben te soe velen ende te so meneghen dinghen wille ende onwille, Nu eens Nu anders, Nu lief Nu leet, Nu hier Nu daer, Nu | |
[pagina 23]
| |
af Nu ane, Ende sijn te elken soe ghereet ons selves te pleghene daer ons yet rasten ane gheleghet. Hier omme blive wi onverlicht in onse senne, ende in al onsen wesene ongestadech, Ende in onser redenen ende in onse verstaen ongewarech. Dus dole wi aerm ende onsalech ende ellendech ende bistierech in vremden lande ende in swaren weghen. Dies wi alle cleinen noet hadden, en dadent de valsche die ons ane vechten in allen sinnen, daer wi daerGa naar voetnoot(1) bi toenen oppenbaren dat wi met christo niet en leven alsoe hi levede, Noch niet al en begheven al soe christus dede, Noch van allen begheven en sijnGa naar voetnoot(2) alsoe christus was. Dat moghe wiGa naar margenoot+kinnen in meneghen sinne. Want wi poeghen om onse ghemac, waers ons yet werden mach, Ende staen na ere waer wi moghen, Ende vorderen gherne onsen wille. Ende wi kinnen ende Minnen ons selven in onse ghenoeghen, Ende nemen gherne onse ghenoech van buten ende van binnen. Wat ons dies gesciet, dat es al gader onse delijt. Ende willen dan weten dat wi sijn yet, ende met dien selven werde wi al niet. Ende aldus verderve wi ons selven in allen sinnen ende en leven niet met christo ende en draghen dat cruce niet metten sone gods, Maer wi draghent met Symoenne, die daertoe ghemiedt was dat hi dat cruce ons herenGa naar voetnoot(3) droech. Alsoe eest met onserGa naar margenoot+pinen ende met onsen doeghene. Want wi eyschen gode van onsen goeden werken ende willen in desen levene ieghenwerdech ghevoelen. Ende dat ons dunct dat wijs wel verdient hebben ende dat recht si dat hi om ons | |
[pagina 24]
| |
yet weder doe, dat wi van hem willen. Ende wi houdent vore groet, dat wi dore hem doen ochte doeghen; ende en gheroen nemmermeer, wi en hebben daer af miede, ende wi en weten ende ghevoelen datter godeGa naar margenoot+lieve toe si, Ende nemens daer al te hant ieghenwerdeghen loen in genoechten ende in rasten van hem; oec neme wire ene andere miede af in ons selves ghenoeghen, alse wiereGa naar voetnoot(1) ons selven in behaghen; Ende ten derden male, alse ons ghenoeghet dat wi den anderen behaghen ende wiere af nemen prijs ende lof ende ere. Dit es alGa naar margenoot+met symonne dat cruce ghedraghen, die dat cruce droech enen corten tijt. Maer hine starfer niet ane. Aldus eest met aldus ghedanen lieden die dus leven, Al wert haer leven vore der liede oeghen verheven ende hare werke verclert ende gheoppenbaert; so dat si bi tiden scinen in ghewareghen ende in heileghen levene, ende wel ende scone gheordineert ende beset met sedeleken doegheden: Daer es gode nochtan lettel behaechlec ane, Want sine volstaen noch sine volgaenGa naar voetnoot(2). Maer int selve dat si scinen, so faelieren si saen, Ende i. cleine dinc dat si ontmoeten, toent al haren gront. Si werden saen verheven int suete ende wederslaghen int suere; want si inder waerheit niet ghefondert en sijn, so es hare gront onghewarech ende onvast; watGa naar margenoot+menre op sticht, si bliven onghestadech ende ongewarech in haren werken ende in haren wesene. Noch sine volstaen, Noch sine volgaen, Noch sine sterven niet met christo. Want al werken si doghede, hare meininghen en sijn niet puer noch ghewarech. Want daer minghet so vele onghewarecheiden met, die de doghede so valschen, | |
[pagina 25]
| |
dat si ghene cracht en hebben den mensche te berechtene, Noch te verlichtene, Noch te onthoudene in ghestadegher vaster waerheit, daer hi sine ewecheit bi besitten soude. Want men es sculdech doghet teGa naar margenoot+werkene, niet om heerscap, Noch om bliscap, Noch om rijcheit, Noch om hoecheit, Noch om gheen ghenieten in den hemel, Noch in der erden, Maer allene om dat wel ghetamen der hoechster werdecheit gods, die menscheleke nature daer toe sciep ende maecte te siere eren ende te sinen love, Ende te onser bliscap in eweleker glorien. Dit es de wech dien de gods sone voreGa naar margenoot+ghinc, ende dien hi ons ane hem selven bekinnen dede ende verstaen doe hi mensche levede. Want hi in allen tide, doe hi in erterike was, van sinen beghinne toten inde, wrachte ende volbrachte onderschedelike den wille sijns vader in allen dinghen ende in allen tide, met al dien dat hi was ende met al den dienste dien hi gheleisten mochte In woerdenGa naar voetnoot(1) In werken, In lief In leet, In hoghen In nederen, In miraculen In versmaetheidenGa naar voetnoot(2), In pinen In aerbeite, In ancste In node der bittere doet. Met alre herten, Met alre zielen, Met alre cracht stont hi in elken ende in allen sinnen even ghereet te voldoene dat ons ontbleven was. Ende was ons op draghende ende op treckendeGa naar margenoot+kende met godleker cracht ende met menscheleken rechte te onser ierster werdecheit, ende te onser vriheit, daer wi in ghemaect waren ende ghemint ende nu gheroepen ende vercoren in siere predestinacien, daer hi ons van ewen | |
[pagina 26]
| |
in versien hevet. Dat teken derGa naar voetnoot(1) gracien es heilech leven.Ga naar margenoot+Dat teken van der predestinacien es die inneghe ghewareghe op draghende hertelecheit met levenden toeverlate in ontelleker begherten ter eren ende ter tamelecheit diereGa naar margenoot+Ga naar margenoot+werdeleker onbegripeleker godleker werdecheit. Dat cruce dat wi metten levenden gods sone draghen selen, dat esGa naar margenoot+die suete ellende die men om gherechte Minne draghet, daerGa naar voetnoot(2) wi met begherenden toeverlate in ontbeiden selen dies hoeghe tijdsGa naar voetnoot(3) daer Minne haer selven oppenbaren salGa naar voetnoot(4), Ende verclaren hare edele cracht ende hare rike ghewout in der erden ende in den hemel. Daer met toentse hare selven den minnenden soe temel, dat sine ute hem selven doet gaen, Ende roeft hem herte ende senGa naar voetnoot(5), Ende doetene sterven ende leven in pleghene der gherechter Minnen. Maer eer Minne dus overbrake wert, Ende eer si den mensche so sere ute hem selven nemt, ende so na met hare selven gherijnt, dat hi i. gheest ende i. wesen si metGa naar margenoot+hare in hare, so sal hare de mensche bereiden sconen dienst ende ellendech leven: Sconen dienst in allen doghedelekenGa naar margenoot+werken, Ende ellendech leven in alre ghehoersamheit. Ende also altoes staende met nuwen vlite, Met ghereden handen te allen werken daer de doghet met gheoefent wert, Ende met ghereden wille te allen dogheden daer Minne gheeert in wertGa naar voetnoot(6), Ende om anders niet danGa naar margenoot+dat Minne besitte hare eyghene stat in den mensche endeGa naar margenoot+in allen creaturen na hare ghetameGa naar voetnoot(7). Dit es met kerste | |
[pagina 27]
| |
ane den cruce ghestaen Ende ghestorven Ende op verstaen met hem. Hier toe moete hi ons hulpen altoes; dies biddic hem dore die hoechste doghet. |
|