Werken. Deel 1: Gedichten

[p. 297]

XXX.

Een edel licht lichtet in ons fijn
Dat wilt altoes dat wy hem ledech zijn
De pure voncke dat ghensterlijn
De levelecheit der zielen mijn
Dat enich altoes met gode moet zijn
Daer licht god inne sijnen eweghen schijn.

Dat es verborgen in ons binnen
Het en can redene noch zin versinnen
Niet anders dan met bloter minnen
Si sijn overformt diet bekinnen
Over natuerleke uter voncken van binnen
In een godlec eenvuldech kinnen.

De toeval der menichfuldecheit
Benemt ons onse eenvuldecheit
Also sente Jan evangeliste seit
Dat licht lichtet inder demsterheit
Ende niet en begriptse des lichts claerheit
In hare die donkere demsterheit.

[p. 298]

 

Waren wi comen te desen lichte

20.

So waren wi ledech in zijn gesichte

 

Van alre wise van allen berechte

 

Van alre storien van allen gedichte

 

In een afgrondech ongestichte

 

Sagen wi dat licht dan inden lichte.

 

 

 

Scaemt u ghi die lange hebt ghescenen

 

Dat u so lange moet toeval menen

 

Ende ongewesent altoes crupet henen

 

Mochte eenvoldecheit u in hare gheweenen

 

Datse u met haren lichte hadde overscenen

30.

Soe bleefdi van beelden van formen ongherenen.

 

 

 

Ghi moget u selven wel versien

 

Dat ghi dat licht buten suect met partien

 

Dat in u geheel es ende u geheel wilt vrien

 

Wildi derre philosophyen

 

Sijn meester soe en mogdi u selfs niet lyen

 

Noch niet achten maer alles vertyen.

 

 

 

Ay deus hoe grote edelheit

 

Es dese vrie ledecheit

 

Daer van minnen minne al ontseit

40.

Ende niet en suect buten harsselfsheit

 

Alse si die ewege zalecheit

 

Heeft besloten in hare enecheit.