Werken. Deel 1: Gedichten

[p. 293]

XXVIII.

Begheric yet dats mi oncont
Want in onwetene sonder gront
Vindic mi ghevaen in alder stont
Ic waent menschen zin nie en verstont
So dat gespreken mochte zijn mont
Waer hi grondet die diepe slont.

Ic en wille mi niet minghen met hem
Die om loen dienen ochte om ghewin
Vraget mi yemen waer dat ics ben
Ic segge hem ic en weets meer noch min
Want niet bat en caent getoenen mijn zin
Dan een molensteen ghevloten mach int zwen.

Dit es een wonderlike mare
Die mi houdt in menegen vare
Si es meneghen verholen ende mi oppenbare
Daer ic der minnen volgde nare
Daer bleef ic in hare
Verslonden in ene eenvuldeghe stare.

[p. 294]

 

Wie dit staren mach verstaen

20.

Hi es ghebonden ende gevaen

 

Ende inder minnen prisoen soe vaste gedaen

 

Hi en mach hare nemmermeer ontgaen

 

Maer diere es luttel soe ghedaen

 

Datse der minnen soe verre gestaen.

 

 

 

Ay mi deus wats hem ghesciet

 

Die dat en hort noch en ziet

 

Dattene iaghet ende daer hi vore vliet

 

Ende dat hi mint ende van minnen ontsiet

 

Der minnen iacht hadde hi vore yet

30.

Jaghet hen van allen op een niet.