Werken. Deel 1: Gedichten

[p. 255]

XIX.

Maer nu hort dat gebod
Dat ons god
Doet bekinnen
Hoe wine met crachte
Ute alre gedachte
Selen minnen.

Met minnen crachte
Moet die gedachte
Haers selvesheit
Sijn ontwronghen
Ende verswongen
In overstheit.

Daer werdse gheleit
Ghewijdt ghebreidt
In demstere weghe
Ende verresen
In een hoge wesen
In gracien zeghe.

[p. 256]

 

Dit moet zijn bestaen

20.

Met herten ende voldaen

 

Ute alre crachte

 

Daer men mint gode

 

Na den meesten gebode

 

Ute alre gedachte.

 

 

 

Die cierkel der dinge

 

Moet werden inghe

 

Ende te nieute geleidet

 

Sal die cierkel bloet

 

Werden wijt ende groet

30.

In al ghebreidt.

 

 

 

De gedachte in god

 

Es der minnen slod

 

In de enicheit

 

Daerse minne heeft geleit

 

Ghewijdt ghebreidt

 

In dies lichts claerheidt.

 

 

 

Het behort edelen puren

 

Dat si daer dueren

 

Ende niemene el

40.

Ende hen quite

 

Van ongelike

 

Houden wel.

 

 

 

Want dat edele licht

 

Geeft zijn bericht

 

Zunderlinge

 

Na sijn rueken

 

Daer en heeft geen zueken

 

Redene noch meyninge.

[p. 257]

 

Men moetse buten

50.

Verre sluten

 

Ende binnen staen

 

In een bloet stille

 

Puer sonder wille

 

Ende also bevaen.

 

 

 

De edelheit

 

Die ongeseit

 

Blijft metter tonghen

 

Een nuwe verstaen

 

Noit eer ontfaen

60.

Ute dien orspronge.

 

 

 

Ay hi es uwe

 

Altoes nuwe

 

Edele gedachte

 

Daer ghi in ontdaen

 

Sijt ende gevaen

 

Met susgedaner iachte.

 

 

 

Nu blivet daer

 

Sonder vaer

 

Het es uwe ghewin

70.

Ende sijt blide

 

Te ewegen tide

 

In uwe beghin.

 

 

 

Daer ghi in altoes

 

Gheleidet indeloes

 

Werdt sonder keren

 

Daer en mach in hoge verstaen

 

Noch diepe in ghaen

 

Anckeren noch meren.

[p. 258]

 

Dies ons in ezechiele

80.

Den prophete vele

 

De IIII diere leerden

 

Die vorwert ginghen

 

In derre bloetinghen

 

Ende niet en keerden.

 

 

 

Dat si ons leerden

 

Hoese keerden

 

Alse si ginghen

 

Dat es inder minnen

 

Die der redenen kinnen

90.

Toe mach bringhen.

 

 

 

Maer beziet

 

Si en keerden niet

 

In hare vortghaen

 

Dat es inder bloetheit

 

Der eenecheit

 

Boven verstaen.

 

 

 

Daer ons moet ontbliven

 

Een becliven

 

Eenre claerheit

100.

In een verlanghen

 

In een vore hangen

 

Eenre deemsterheit.

 

 

 

Een edel ic en weet hoe

 

Noch dus noch zoe

 

Dat ons leidet in

 

Ende ons berecht

 

Ende ons in trect

 

In onse beghin.

[p. 259]

 

Wat gheet wat keert

110.

Wat wijst wat leert

 

Herte ocht zin

 

Het blivet mi ghetes

 

Hi die es

 

Alles beghin.