Huibert en Klaartje

[p. 24]

[IV]

Hij kwam getogen wijd van hier;
Zijn houding, tred, zijn kleed vol zwier

En 't staal rapier

Liet de edele afkomst blijken.

Hij woonde op een hoogaadlijk slot,
En deelde in al de gunst, die 't lot

Werpt in den schoot der rijken.

[p. 25]

Maar schoon hij wapen, burgt en schat
En ook een teedre gâ bezat,

En 't op zijn pad

Slechts goud en bloemen regent, -

Nooit zag die zoon des overvloeds
Zijn zachtgespreide huwlijkskoets

Met vruchtbaarheid gezegend.

[p. 26]

 

‘Treê in, zegt Huibert, 't weêr is guur;

Maar spreek, wat drijft u in dit uur,

't Zij vreemde of buur!

Nog in de kluis der armen?

- Vrouw! reik de luchter! - Kindren, stil! -
Mijnheer was ligt verdwaald, en wil

Zich bij den haard wat warmen?’

[p. 27]

 

‘“Ik kom,”’ is 't antwoord, ‘“ongenood,

 

Maar vraag geen beete van uw brood,

 

Mijn eisch is groot,

 

Wel waardig te overdenken.

 

Ik vraag, - al ziet gij wonder op -

Of gij dien blonden krullekop

Aan mij als zoon wilt schenken?

[p. 28]

 

Of geef dat zoetlief meisje mij -

Of neen! ik laat de keus u vrij

Uit heel de rij

Van dochters en van zonen.

Behoud vrij, wie gij 't meest bemint,
Aan u verblijv' de keus van 't kind -

Aan mij - uw gift te loonen,

[p. 29]

 

'k Ben rijk, en 'k ben een man van eer,

 

En, staat gij me af wat ik begeer,

 

Gij zult niet meer

 

Zóó slaven en zóó zorgen.

Neen spreekt niet haastig 't antwoord uit!
Ik wacht niet heden uw besluit....

Slaapt, vrienden, wel. tot morgen”’