Huibert en Klaartje
(1843)–Bernard ter Haar–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
[pagina 31]
| |
‘Wel vrouw! wat wissling in ons lot!
Zóó waakt en zorgt de goede God,
Dit moet ik tot
Zijn eer met ootmoed zeggen.
Wat zit gij spraakloos en versuft?
 Heeft ons geluk u overbluft? -
Nu fluks aan 't overleggen!’
| |
[pagina 32]
| |
‘“Wel man! ik ben verheugd als gij;
Zóó worden we eens van zorgen vrij,
Maar 'k denk daarbij:
'k Moet toch een kind verliezen.
Mijn kindren zijn mij even na.
Sla zelf den kleinen troep eens gâ,
Wien ge uit den hoop zoudt kiezen?”’
 | |
[pagina 33]
| |
‘Neem de oudste dan! ze is twalef jaar,
Toch hebt ge niet veel dienst van haar;
Zij kan, 't is waar,
Wat weven en wat breijen,
Maar 't is een preutsch en luimig kind;
En als zij 't werk wat lastig vindt,
Dan zet zij 't op een schreijen.’
 | |
[pagina 34]
| |
‘“Wel man! heb ik dat ooit verteld? -
Gij ruilt dan, voor een handvol geld,
 - Zie, 'k sta versteld -
De mooiste van uw kinderen?
Ze is nu alreê der knapen lust,
En wordt zij groot, wees maar gerust!
Zij zal niet lang u hinderen!
 | |
[pagina 35]
| |
Neen, zoo ik zelf een keuze deê,
'k Gaf dan den oudsten jongen meê,
Die nu alreê
Den hoed zet op een haartjen.
'k Verbied den wildzang keer op keer -
Daar steelt de schalk den bezem weêr
 En neemt den stok tot paardjen!”’
| |
[pagina 36]
| |
‘Zóó! baart dien knaap u zoo'n verdriet.
Dat gij hem willens trekken ziet? -
Dat meent gij niet!
Hoe zou ik 't mooglijk wanen?
Gij zijt, als ik, aan 't kind gehecht.
Zie, moeder, zie! terwijl gij 't zegt,
Schiet reeds uw oog vol tranen.
 | |
[pagina 37]
| |
't Is wèl, gij neemt uw woord weêrom.
Geef Lambert dan: die spreekt nog krom
En valt wat dom,
Te dom haast, zou ik gissen,
Dat hij een handwerk leeren kan:
Ligt groeit er nog een Jonker van,
 Dan kan hij 't handwerk missen.’
 | |
[pagina 38]
| |
‘“Wel man! wie heeft u dat beduid?
De slimheid gluurt hem de oogjes uit.
Den kleinen guit!
En 't zou een dommrik wezen!
Hij kent reeds vlug zijn A.B.C.,
 En zal - wacht maar een maand of twee -
Nog vóór Sint-Maarten lezen.”’
| |
[pagina 39]
| |
‘Sta één dan van de tweeling af!
'k Dacht, toen de lieve God ze ons gaf:
't Gaat al te straf,
Een meisje en zoon te gader! -
Maar 't zal toch 't meisje zijn, naar 'k hoop,
Den jongen hief ik zelf ten doop;
 Die heet ook naar zijn vader.
| |
[pagina 40]
| |
 “Neen! 'k haalde bei die kindren zuur.
Als gistren heugt ook mij dat uur;
Ik kocht ze duur,
Maar 't één zoo duur als 't ander;
En 'k schei ze nimmer van elkaâr -
Ik dacht nog straks: wat aardig paar!
Zij hooren bij elkander!”’
 | |
[pagina 41]
| |
‘Maar 't klein en sukklend Grietje dan?....
't Is waar, wij houden veel er van,
En 't wurmpje kan
Slecht buiten teedre zorgen.
Maar aan den Doctor kost ze ons veel,
 En raak ik zonder werk geheel....
Wie zal dan 't geld ons borgen?’
| |
[pagina 42]
| |
‘“Maar man! dat bleek en zieklijk wicht,
Dat dáár... ai, zie dat lief gezigt!..
In 't kribje ligt,
 't Zou in den vreemde zwerven?...
ô 't Zou mij zijn, zoo vaak ik sliep,
Of Grietje nog om moeder riep,
Of ik mijn kind zag sterven.
| |
[pagina 43]
| |
Neen, zoo ik beedlen moest uit nood,
 Ik weekte 't harde bedelbrood,
Om op mijn schoot
Het kranke wicht te laven.
En haalt de Heer het in Zijn Rijk....
Mijn kind wordt in mijn arm een lijk
En uit ons huis begraven!”’
 | |
[pagina 44]
| |
 ‘Maar vrouw! - mijn God, wat wordt gij bleek!
Nu maakt ge ook mij het harte week;
Spreek op dan, spreek!
Gij moogt nu zelf beslissen.
Ik volg uw keus... Spreek op dan, vrouw!
Zeg wie je 't liefst behouden zou',
En wie je 't best kunt missen.’
 | |
[pagina 45]
| |
‘“Och, 'k weet niet wie ik missen woû,
Maar voel hoe 't hart mij bersten zoû
Van schrik en rouw,
Kwam één er ons te ontvallen.
 Huib! komt de vreemdling morgen weêr,
Zeg gij gerust dien rijken Heer:
Hij krijgt er geen van allen!”’
 |
|