Huibert en Klaartje

[p. 12]

[II]

Dáár zat zijn Klaartje blij gemoed,
Een vrouw - zij droeg haar jaren goed -

Als melk en bloed,

Met liefde en trouw in de oogen;

Voor 't jongste kind, dat kreet van dorst,
Schoof zij den halsdoek van haar borst,

Om 't aan haar hart te zogen.

[p. 13]

 

Één kraaide er luid, nu de andre kreet,

 

En stak, al spartlend, door een reet

 

Van 't wiegekleed

 

Zijn blootgewoelde voetjes.

 

Één - 't kon maar weinig ouder zijn -

 

Zong reeds van ‘Suja kindekijn!’

 

En wiegde broêrtje zoetjes.

[p. 14]

 

Eén hechtte 't raaflend weefsel aan

 

En liet het voetje tripplend gaan,

 

Het slofje slaan

 

En 't raadje wakker snorren.

Één stoeide er buitlend langs den grond.
En trok aan de ooren van den hond,

Die slapend lag te knorren.

[p. 15]

 

Twee hielden zaam' de wacht bij 't vuur,

 

Dat helder speelde langs den muur

 

('t Was etensuur!)

 

Of wolkend op ging rooken;

En wierpen twijg en spaanders bij,
En oogden hunkrend naar de brij,

Die borlend hing te koken.

[p. 16]

 

Voor één viel vaders komst te lang:

 

Hij vleide 't hoofd en bollen wang

 

Bij zusjes zang

 

Op moeders schoot ter ruste,

 

Die 't loddrig vragen wel begreep,

 

Den jongen in de wangen kneep

 

En 't vlasblond kopje kuste.