dwûn yn dy omkearde wrâld.
Dy rem hat De Grutsk elke kear field as er om kommentaar frege oan syn eksmaat. Kristusnochoanta, hoe hat er it yn 'e plasse krigen om mei dy kloat gear te wurkjen, en te ferwachtsjen dat er der wat oan hawwe koe. No krekt krijt er troch dat skriuwen oars neat is as bewegen yn jinsels troch jinsels, en dat is hast itselde as bûten jinsels bewege yn de wrâld dy't west hat en dy't noch oan de gong is, (dus) op it stuit bestiet. Tusken skriuwen en sjen bestiet by definysje gjin ferskil. De hâlding fan De Lytsk seit wat dat oanbelanget genôch. Dy skreau noch net, fansels net, mar dat koe letter ynhelle wurde. De Lytsk boarte en seach om him hinne, en eins wie dat ek in foarm fan skriuwen. De Grutsk skriuwt, en dat betsjut eins in soarte fan boartsjen. Hy tocht dat er mei syn eksfreon boartsje soe, mar dy hie dat al lang fergetten. De Grutsk moat allinne op syn eigen hynder wedzje, en miskien op de hynderkes út syn jeugd. No sa, bêst genôch.
Hy klapt yn syn hannen en âlet halleluja sa't dy bakker yn Dryhús dat altiten die. Dy bedoelde doe fansels wat oars, mar it ferdomt him neat. Hy lokwinsket himsels mei syn fynst. Hy hat godferdomme gjin oar nedich, en út soarte gjin abstrakte baas. Wham, hy nimt in keatsbaltsje fan syn buro, iepenet de doarren fan it balkon, nimt in oanloop en slacht de bal fier de loft yn. De sinne falt derop, en de Grutsk sjocht hoe't it projektyl skean nei ûnderen sjit. De flet mei it ljochtoargel tsjinoer him is fêst te fier, oars hie er miskien in finster oan diggels slein sa't se eartiids de spegelruten fan de slachter springe lieten.
Tefreden rint er even letter mei in gleske jonge nei syn matras. Hy hat it boek folslein yn 'e kop. In boek dat in byld jaan sil fan iensumens, sa't elk boek eins docht. Dêr sit de kaai. Dan slacht er de jenever yn ien slach troch syn strôt. Wham, it falt as in keatsbal yn syn liif, giselet yn it rûn en jout him del. It geniet fljocht troch syn ieren.