Dieper dook ik even rillend onder de deken, Sam en zij waren binnen.
‘Kommen jullie maar even hier... ik ben nog niet opgestaan.’
‘Tonia... dat is nou Jopie... Jopie ze heet Tonia.’
‘Zoo, dat is goed.’
Het was nu heel licht in 't alcoof... jezes, wat zag die Sam d'r beroerd uit... door z'n bruin gezicht teederzieke bleekheid heen... nou zacht en lief tegen haar doen... zoo erg was 't ook niet... 't zou nog wel schikken misschien...
‘Zeg Toon, as jij nou maar even blieft op te duvelen dan sta ik op... hoe laat is 't?’
‘Half negen.’
‘Lieve mensch, nee maar, die is goed, ik moet 'n razende hoop werken... Toon, zet gauw koffie, as 'n meid, ik kom d'ruit.’
Voor 't eerst dan aan tafel een eigen meisje van ons, ze zat met d'r rug naar 't regeniglichte raam, ik over haar en Sam met 't licht overdwars op z'n gezicht. Wat was-ie afgevallen, scherpe plooitjes hoekig om z'n mond en z'n prettig lachen moeiig verdoft. 't Eerst zei ik maar wat:
‘Zeg Sam, 't is goed van Toon, ze kan 't kleinkamertje krijgen, ik heb maar gezegd, acht gulden in de maand.’
Leegluid lachte hij tegen m'n schamel praten in: ‘Zoo, dat 's leuk, dat 's leuk, wou juffrouw Meks dadelijk?’
‘O, ja, dadelijk, geen idee, dat ze niet wou.’
‘Zoo, dat 's best, nou Toon dan blijf je maar zoolang hier tot we een eigen thuis hebben als ik afgestudeerd heb, dan doe je ons huishouen maar.’
Dan weer stilte bleekbenauwend, 't leege grauwgeregende lichte malde zonneloos over de dingen rondom, die scherpgebrand m'n oogen droogden, dat ik spitse hoofdpijn
Auteursrechtelijk beschermd