Liederen

[p. 130]

Huisvaart naar Holland.

Vuren van Holland: aan de klare kim
Liggen zij laag op de rustende zee.
De Nacht verschemert, langs de grijze ree
Deint hun geglim,

Vuren van Holland: wijl wij naadren stijgen zij
Zonnige sterren in de stille lucht,
En wijl dag bleekt, lichtschuwe scheemring vlucht
Verdwijnen zij.

Overal hemel en zee. Ver in 't Oost
Dat teeder bleekt en wonder~bloeiend bloost
Beeft laag op 't water, als een schemer fijn
De duinenlijn.

Achter de duinen bloeit het weiland welig
Waar uw woning aan 't wijde water bouwt,
De morgen wekt u met licht-levend goud,
Teder-spelig.

[p. 131]

 

Gij waakt, verheugd wetend, dat dezen morgen

 

Mijn boot binnenkomt en nu keer ik thuis

 

Aan het wijd water in uw stille huis

 

Moe van zorgen.

 

 

 

Meer dan schat en rust was mij vrijheid blijde

 

En 't banloos dwalen. Maar nu wil ik weer

 

Vriendschap en vrede na het woelig drijven

 

Van kans en keer.

 

 

 

Nu weet ik, dat van al mijn schoone zorgen

 

Nooit één zoo schoon was als de klare vree,

 

Van thuis te komen in den milden morgen

 

Langs lichte zee.

 

 

 

Kans en keer mijdend wil ik gaven vrede,

 

Met u staag werk. Met u na 't werken rust.

 

Luide verlangens en schreiende beden

 

Heb ik gesust.

 

 

 

Hemelen hoog, de zeeën breed, de duinen

 

Heffen hun flanken wit en groen begroeid.

 

De zon stijgt steil. Zijn klare warmte gloeit

 

Op hun kruinen.

 

 

[p. 132]

 

Stoom snel, mijn schip. Ik herken reeds de kust.

 

Een dorp. De haven. De bonte vuurtoren.

 

Mijn hart verlangt, na zooveel vreugd verloren,

 

Naar huis. Naar rust.

 

 

 

De vaart vermindert. De haven blinkt open.

 

Een zonnige menigte, een druk gedruisch.

 

De breede boot ligt sierlijk aangeloopen.

 

Ik ben weer thuis.