Liederen

[p. 128]

Het droeve lied.

Van mijn vaal ziekbed gaat hartlijk verlangen niet
Naar de nabije stad, ik hoor zijn dof gedruisch
Een klankloos lied,
's Morgens vroeg rijzen en laat zinken rondom 't huis
Waar mijn leven vervliet.
Ik ga getroost, wetend wat ik genoot
En verloor en wat mij voor de Eeuwigheid wacht
Een hopelooze en een starrenlooze Nacht
Een rustelooze Dood,
Naar de nabije stad gaat mijn verlangen niet.

In het opvloedend en verebbende gedruisch
Der straten hoor ik het vloedend gebruisch
Der eindloos-wijde zee. 'k Zie mijn licht eiland:
Een pracht van duinen en een bloeiend weiland,
Hoeven en huizen bont, twee dorpen en een toren,
Rondom ruime velden vol zonnig koren,
Hoog, wit en blauw de openbloeiende lucht
Boven land en zee waar een wijde vlucht
Snelle schepen zeilt in het licht verloren.

[p. 129]

 

Daar ben ik een diep getroffen jongen geweest,

 

Die vogels liefhad en de donker-woedende

 

Stormen liefhad en de eindloos wijde vloedende

 

Zee liefhad, maar bonte wegen het meest

 

In 't dalend duin met bloemen vol gekleurd

 

Waar muurpeper geel gloeit, de lichte viool geurt

 

En de bezige bij naar zoetheid zoekend neurt.

 

Naar de nabije stad gaat mijn verlangen niet.

 

 

 

Ik weet zoo goed, alles wat ik genoot,

 

Het proefde zoet, verbitterd proeft het na,

 

Pt Is goed, al zoet en bitter worden dra

 

Dof in den Dood.

 

En dit is alles wat mij 't leven laat,

 

Wijl het vergaat: ach dit, een heugenis

 

Bont-lachend gekleurd en een droef gemis

 

En treurig luistren naar wat rijm en matte maat.