Liederen

[p. 125]

Het stille eiland.

Dagelijks dwaal ik van bloeienden morgen
Tot later dan avond over het duin,
En door dellingen van 't eiland als tuin
Zoo goed bebouwd, en zoó veilig verborgen,

Buiten den breeden weg van weelde en winsten,
Waar wij drijven, voeten moe, zinnen zat.
Heeft hier de rijkste man geen weidscher schat
Dan veld en vee, werk noch brood mist de minste.

Dienaar noch meester beleven de menschen
Hun vrome vreugden, hun matig gewin,
Visschen, varen, zaaien, slaan 't koren in
De maat van 't land is de maat van hun wenschen.

O, vóór de zon hooiers en maaiers wekt,
Ben ik door 't milde morgenlicht ontwaakt.
En eer de eerste dorpeling oogstwaarts trekt,
Daal ik hun velden door waar de zee blaakt.

[p. 126]

 

Geene begeerte leidt mijn blijde schreden,

 

Ik dwaal, ik dwaal, met nooit een ander doel

 

Dan waar de duinen zonnig zijn en zoel,

 

De dellingen vol munt en thijm beneden.

 

 

 

Ik zoek niets: en dus kan ik nooit verdwalen

 

Ik wil niets en word nooit teleurgesteld.

 

Mijn schat zijn de hemelsche zonnnestralen,

 

Wie geeft als zon zijn goud dus ongeteld?

 

 

 

Op de open top van een vlakken strandlooper

 

Lig ik uren lang: uit de verre zee

 

Woelen en wentlen golven, langs de ree

 

Breken zij, zilver, blauw, en donker koper.

 

 

 

Zij zwellen vol, zij dalen schuimend grauw.

 

Ik zie de zon hooger en hooger blinken,

 

Zuidwaarts heen waar de witte wolken zinken,

 

Machteloos in de weelde van het blauw.

 

 

 

Wordt het warmer, wat nood: in koele kuil

 

Onder de sparrenschaduw duik ik schuil.

 

Hoe blinkt door 't weemlend naaldgroen blauwe lucht,

 

Soms lach of stem, gestaag het zeegerucht.

 

 

[p. 127]

 

Als wierook walmen wikke en paarse thijm,

 

Waar de bij bezig bromt, een vogel schalt

 

Hoog, hoog zijn zalig lied, de duinroos valt

 

Verliefd op de eigen zonnegeur in zwijm.

 

 

 

Tot late middag mij weer boven vindt,

 

De zon is door het Zuiden heengegloeid

 

Wendend naar 't Westen, waar zijn branding bloeit

 

Langs 't goudwater wemelend in de wind.

 

 

 

Het Oosten duistert: van de kalme kim

 

Betrekt al nachtschaduw den klaren hemel,

 

Oovral winnend: in 't Westen laatst gewemel

 

Van 't vechtend licht; dan 't eerste stergeglim.

 

 

 

Daal ik door het dauwdampend bouwland thuis,

 

Dan zijn de jongens en mannen al binnen;

 

Zij spelen of zitten met hun gezinnen,

 

Zomeravond genietend voor hun huis.

 

 

 

Zóó gaat mijn leven hier de dagen door,

 

Waan het niet weinig: ik heb veel geleden

 

Voor ik meer dan uw vreugden vromen vrede,

 

Meer dan uw vriendschap de eenzaamheid verkoor.