Liederen

[p. 93]

Doodsangst.

Niet in den winter, wanneer dagen duister
Als nachten zijn, wier zwaarte mij verdrukt,
Maar in den zomer, als de bloei, de luister
Van dag en nacht, het bevend hart verrukt.

Niet in den winter als deuren en ruiten
Kreunen bij 't woedend waaien van den wind
Maar in den zomer, als vogels hoog fluiten
De dag laat eindigt en weer vroeg begint,

Vrees ik den Dood, haat ik hem machteloos,
Ik heb het leven zóó lief en het gaat
Buiten mijn macht genaadloos naar één eind.

O, Vriend, lach niet meer. Maar een korte poos
Eer de wreede Dood ons beiden verslaat
En onze Vriendschap in het niet verdwijnt.