Liederen

[p. 67]

Victor Dmitrenko.¹

(Dum nos fata sinunt oculos satiemus amore)

Wat bindt mijn hart aan uw hart? Maat, het lijden
Van uwen broeder, mijn verloren Vriend.
Zal deze reis mijn wanhoop hem bevrijden,
Die meer dan iemand vol geluk verdient?

Of zal ik keeren, weer in 't hart geslagen,
En vluchtend over de Russische grens,
Mijn dag verwoesten met wanhopig klagen,
Mijn nacht doorwaken in rustloozen wensch.

Gij kent den Man, die maken kan en breken
't Geluk van hem, wiens geluk het onze is,
Zal zijn macht zwak zijn voor mijn machtloos smeken,
Vergoedt zijn woord ons hartbrandend gemis?

Ik kom tot hem: ik weet mijn kracht gebroken,
Gelijk hij de kracht van zoovelen brak,
Nooit heeft mijn lied zoo deemoedig gesproken,
En viel mijn stem voor schreien zelfs te zwak.

1 Wij zagen elkander aan het station te Luik.

[p. 68]

 

Voortjagend van de steden naar de steden

 

Om hulp en hoop, hier getroost, daar gewraakt,

 

Herhaalt mijn hart zijn hooplooze gebeden

 

Van de ochtend tot geen reiziger meer waakt.

 

 

 

Ik meet de macht van hen, die zijn vertederd,

 

Tegen de macht van wie wrekend en hard

 

Met fel verwijt mijn deemoed nog vernedert,

 

En schimpend spot met mijn verbeten smart.

 

 

 

Maar dan, een morgen, weinig oogenblikken,

 

Op tocht naar Sint-Petersburg van Parijs

 

Kwam uw, wel droeve, lach mijn hart verkwikken,

 

En bracht mij nieuwen moed, een nieuwe peis.

 

 

 

Een blind oogenblik, dan 't verward ontmoeten,

 

Uw hart aan mijn hart, o verjaagde Maat

 

Laat gedeelde smart onze smart verzoeten,

 

Zoolang het lot ons scheidend samen laat.

 

 

 

Zoolang het lot ons samenlaat, verzadig

 

Ik mijne blikken van uw smartlijk schoon,

 

Laat dan dit Leven wreed zijn, ongenadig,

 

Verheffe uw haters, drijve u uit uw woon.

 

 

[p. 69]

 

Wij hebben in dit leed elkaar gevonden,

 

Die thans geen vreugde en geen ellende scheidt

 

Eén ban sloeg ons beider harten met wonden

 

Een kans, een keer is het, die ons verblijdt.

 

 

 

Want als een vriend zoo was u waard uw broeder,

 

En meer dan broeder is mij waard die Vrind,

 

Inniger dan drie zonen van één Moeder

 

Zijn wij, die hoop en haten samen bindt.

 

 

 

Mijn tocht herneemt. Hoe zal 'k ti weer ontmoeten

 

Geslagen of met vrijheid voor mijn Maat?

 

Laat onze liefde ons bitter leed verzoeten,

 

Zoolang het lot ons scheidend samenlaat.

 

 

 

St.-Petersburg, 13-26 Dec. 1913.