Het joodsche lied

[p. 101]

Aan Joodsche Vrienden

[p. 103]

Danklied

Aan Abel Herzberg

Hij schreef: ‘Toen we een Land hadden, eigen Woningen
Waren de Vorsten van ons Volk zijn Dichters,
En nog, verjaagd, verspreid door onheilstichters
Kunnen we onze Dichters vieren als Koningen.

Gij zijt dier Dichters één, in uwe zangen
Leeft als ons leed, ons derven, onze strijd
Wat ons samen bindt en van andren scheidt,
Hartstochtlijk haten en drijvend verlangen!’

[p. 104]

 

Mijn antwoord: ‘Makker, dank voor 't lovend woord

 

Zoo waard als geen, niet één Dichter, die vond

 

Als ik, vreugden, wroeging, hartwrange pijn.

 

 

 

Ik dwaalde graag door ijdel schoon bekoord,

 

IJdel mijn lied totdat mijn hart verstond

 

Dat ik Dichter van mijn trotsch volk moet zijn.