Het joodsche lied

[p. 30]

Inwijdingsfeest

Toen land en stad Jeruzalem beloopen
Van vijanden boog, maar in woede hoog
Richtte zich op, al 't volk in 't wapen vloog
Vijand sloeg en verbrandde op helle hoopen.

Was dit ons wonder, dat een smalle kruik
Met weinig olie zeven dagen strekte
Voor heilig licht, dat vreugde en vrijheid wekte,
En olie bleef over na ruim gebruik.

[p. 31]

 

Dit is een schoonheid, die niet slinkt en bleekt,

 

De ziel van 't Volk heeft haar eeuwen gedragen,

 

Schoonheid, die bij het dalen van de dagen

 

Verheugd verwacht door winterwolken breekt.

 

 

 

Als 't winter wordt sluiten de huizen duister

 

In Holland, maar ons ouderhuis had licht

 

In luchters tot herdenking opgericht,

 

Verheugd zaten wij kindren bij dien luister.

 

 

 

Acht avonden zagen wij geel en teer

 

De smalle lichtjes op de luchter branden,

 

Vader vertelde van Oostersche landen

 

Met liefste liedren loofden wij den Heer.

 

 

 

En nu: wij zijn geen kindren meer te huis,

 

Maatloos verspreid woont ons oude gezin.

 

Maar waar die lichtjes branden treed ik in

 

Als kind bij Vader en ik weet mij thuis.

 

 

[p. 32]

 

En zing verdiept mee: Want één is gebleven

 

De taal van 't volk zoo ver uitééngeslagen.

 

Eén is de vreugde onzer herdenkingsdagen

 

En één het leed van ons ballingenleven.