Het joodsche lied

[p. 27]

Vreugde der Wet

De handen van mijn Vader waren teeder
En oud. Hij hief boven 't geheven hoofd
Dat schoon symbool: palmentak rankgeloofd
Met myrtentakken, wilgentak en ceder.

Palmentakken, o, Vader, in het Oost
Beven die levend in de lichte zon.
Ach, dat ons volk zijne vrijheid herwon
En 't eigen erf, nu zwervend zonder troost.

Als myrtentakken zal ons geluk geuren
Wanneer de Levieten weer op den drempel
Tusschen 't Heilig en 't Heiligst van den tempel
Dienst doen: de wierook wijden, de offers keuren.

[p. 28]

 

Wilgentakken: needrig staan en onschoon

 

Beekwilgen aan 't water, hun kroon geslagen.

 

Toch doen hun takken dienst op heilge dagen.

 

Zóó vindt een volk, dat needrig dient, zijn loon.

 

 

 

Wij vonden straf. Die als ballingen zwerven

 

Kennen boete en het hartbrandend berouw.

 

Maar ook de liefde, waarmede zij trouw

 

Lijdzaam verlangen naar hunne verre erven.

 

 

 

Wij zwierven veel. En toch keeren wij weder

 

Naar 't Heilig Land, waar milde honing vloeit

 

Uit bonte bloemen. Waar de wijndruif gloeit

 

En gouden appels rijpen aan den ceder.

 

 

 

Myrten, wilgen, de ceder en de palmen:

 

Vader hief 't symbool naar de vier windstreken

 

Vanwaar het Volk zal keeren als geweken

 

Zijn vijand vlucht bij 't juichen van de psalmen.

 

 

[p. 29]

 

Geen Dichter, die van zijn volk zóó ver zwierf

 

Maar ook geen Dichter, die zóó minnend keert

 

Als ik, naar wat Vader mij heeft geleerd

 

Het Heiligst te zijn, dat ons volk verwierf.

 

 

 

Mogen mijn Liedren in het stormend duister,

 

Mijn hart tot Rust, mijn Volk tot vreugde wezen.

 

Vergeet mij niet, mijn Volk, wanneer na dezen

 

Uw stad en wet hersteld worden in luister.