Het joodsche lied

[p. 15]

Groote Verzoendag ¹

Nog vóór den dag, uit een verdiepte wacht
Van hongren, dorsten in gebed gebogen,
Gingen vader en ik ter Synagoge
Bidden en vasten tot den nieuwen nacht.

Schaduw en schemer in het oud gebouw,
Dat werd stil-aan van licht en zon vervuld.
Wij bogen biddend kennende onze schuld
En schande en 't harten-diepstontweld berouw.

1 Wanneer het Groote Verzoendag werd, begonnen wij den avond te voren, die Kaul-Nidrei heet, te bidden en te vasten. In huis werd een groot deel van den Nacht in gebed doorgebracht. Den volgenden dag gingen wij zeer vroeg naar onze kerk en wij bleven aldaar, in onze doodskleederen gekleed, bidden en vasten tot het weder avond was geworden.

[p. 16]

 

Heer: al de zonden van ons bloed vergeef ons.

 

Laat ons niet buit aan bitter-bitse vloek.

 

Schrijf Vader en mij niet in uw Doodsboek.

 

Heer: al de zonden van ons hart vergeef ons.

 

 

 

Want dezen Dag wordt in uw Boek geschreven,

 

Wie sterven zal aan bonte builenpest,

 

Water of vuur of door vijand geprest,

 

Maar ook wie zal in vollen vrede leven.

 

 

 

Vader bad voor. Zij baden huivrend na

 

Mannen rondom, kennend Gods hellen toren,

 

En als gestorven reeds, eeuwig verloren

 

Doodsbleek gedoken in hun doodenwa.

 

 

 

Ten middendag las Vader uit de wet

 

Zegen en vloek, die te onzer keuze staat.

 

Nu kies, mijn ziel. Heer, in 't gericht niet met

 

Mijn ziel treed, dat zij niet jamrend vergaat.

 

 

[p. 17]

 

En later lazen wij, harten ontsteld,

 

Het fijn verhaal van sierlijk speelsch gemartel,

 

Waarmee Romeinen teeder-wreed en dartel

 

Onze Rabbijnen hebben doodgekweld.

 

 

 

Een man, die wijs was, de tong uitgerukt

 

Waarmee hij sprak, woorden als goud zoo goed.

 

Een man, die schoon was, in regen van bloed

 

Tedere huid van 't krimpend lijf geplukt.

 

 

 

Wijl honger kwelde in fijn-gekwetste nerven,

 

Dorrende dorst brandde mond bitter-droog,

 

Gloeiend en glanzend voor mijn schittrend oog

 

Zag ik visioenen rijzen en sterven.

 

 

 

De zon verzonk. Schaduw en schemering

 

Stilden onze oogen en wij baden zacht

 

Voor vader, broeder, vriend en vreemdeling

 

Die Isrël lief heeft en zijn wetten acht.

 

 

[p. 18]

 

Avond. Het koortsig, huivrend hoofd omhuld

 

Bad ieder man zijn eigen doodsgebed

 

Stervensbereid. Wie hoort de vale tred

 

Des Doods komend om onvergeven schuld?

 

 

 

Maar neen. Wij allen onthulden het hoofd

 

Zagen elkanders moede en verblijde oogen.

 

God heeft ons uit den Dood in 't Licht getogen,

 

In laatste dank worde zijn Naam geloofd.

 

 

 

Naar ons licht huis. De onvaste voeten tasten

 

Wankel in 't gaan. Vader en ik stilzwijgend,

 

Met hart, dat snelt en bitteren mond hijgend

 

Maar zielsverrukt door bidden en door vasten.