Verzamelde gedichten

[p. 66]

Het witte bruidje

WANNEER zij hem ter kerke vergezelde
was niet haar lichaam, slechts haar ziel bewogen;
zij heeft de levenswoorden niet gewogen,
alléén den ring, die om haar vinger knelde...

en ook bij dag, terwijl de tijd versnelde:
in zijn bezittersblikken opgezogen
verdwaalden nog haar groote kinderoogen
toen schuw haar schouder naar hem overhelde...

maar nu haar sluiers in zijn handen rusten
en vreemde teederheên haar vrees verlokken,
wordt het mysterie aan haar vleesch voltrokken:

ontluikend tot de schoonste aller lusten
wordt zij de rijpe bloem, die in de kern volgroeid
met strakgespannen kelk, bevruchtend openbloeit...