Verzamelde gedichten

[p. 13]

Bange nachten

[p. 15]

[Nog hangt om hooge, grauwe gasthuismuren]

NOG hangt om hooge, grauwe gasthuismuren
van tijdeloozen dag het trage talmen...
De avondklokken slaan hun zware galmen
door schaarsch geluid van levensleêge uren...

Reeds dooft de nieuwe nacht de laatste vuren
in 't wijde weven van zijn watten walmen
als wilde hij tot wonderlijk verkalmen
het uitgebrande hart der moede lijders puren...

Ik hoor een vreemde vrouw in smarten baren,
haar wreedste schreeuw gevolgd van vol bedaren
bij d'eerste kreten van het kinderleven...

Waartoe mijn zeere leden teeder beven?...
Ik heb nochtans van angsten-zwarte nachten
geen moedersmart, geen weelde te verwachten...