Vier vingers

[p. 74]

[9]

Toen de twee vrouwen de deur uit waren zei Tao Gan geërgerd: ‘Dat Uedelachtbare al de nonsens die de meid uitkraamde, aan moest horen!’

Rechter Tie trok zijn wenkbrauwen op.

‘Nonsens? Nee, ik ben overtuigd dat ze de zuivere waarheid sprak. Het is een pienter volkskind, maar je dacht toch niet dat een vrouw van dat niveau een dergelijke geschiedenis zomaar had kunnen verzinnen? Die Twan heeft ze naar het leven getekend! Een oudere man die plotseling aan alle waarden gaat twijfelen en zich afvraagt waarvoor hij eigenlijk geleefd heeft. De meeste mannen zijn dan een paar jaar of zo een lastpost voor hun gezin; maar daarna draaien ze dan meestal wel weer bij. Meneer Twan trok echter de consequenties uit zijn twijfelingen en begon werkelijk helemaal opnieuw. Of hij daar na een paar jaar niet op teruggekomen zou zijn is een andere kwestie. Enfin, Juffrouw Seng heeft ons nu eindelijk duidelijk gemaakt wat er met de ring aan de hand was. Je hebt gemerkt dat ik haar maar door liet ratelen, want een scherp kruisverhoor heeft alleen zin wanneer je merkt dat degene die je ondervraagt, je staat voor te liegen. Onthoud dat voor een volgende gelegenheid, Tao Gan. Schenk me nog eens een verse kop thee in, wil je?’

De rechter nam zijn waaier van reigerveren op en wuifde zich langzaam koelte toe. Het was drukkend warm in de kleine kamer. Nadat hij een teug genomen had uit de kop thee die Tao Gan voor hem neerzette, hernam hij kregel: ‘Ik weet waarachtig niet wat ik nu met dat meisje aan moet! De wet is bijzonder streng ten opzichte van geheime broederschappen, hoofdzakelijk omdat ze een dekmantel kunnen vormen, waaronder een oproer wordt voorbereid. Dat geldt ook voor clandestiene prostitutie, want dat is een vorm van belastingontduiking. Vol-

[p. 75]

gens de letter van de wet zou Juffrouw Seng gegeseld moeten worden, om daarna een jaar gevangenisstraf uit te zitten. Maar die straf zou de goede kern, die ongetwijfeld aanwezig is, grondig bederven en ze zou een verharde misdadigster worden die eindigt in de goot of op het schavot. We moeten een andere oplossing voor haar bedenken.’

De rechter schudde zijn hoofd en dronk nog eens van zijn thee. Tao Gan begon tekenen van ongeduld te vertonen, maar Rechter Tie merkte dat niet. Hij was diep in gedachten verzonken. Tenslotte kon Tao Gan het niet langer uithouden. Hij vroeg: ‘U wilde toch ook nog die Tsjang verhoren, Edelachtbare?’

De rechter keek op.

‘Tsjang? O ja, dat is die makker van Seng Kioe, nietwaar? Och, dat kun jij straks wel doen. Je hoeft hem alleen maar even te laten bevestigen wat Seng Kioe zei, vooral betreffende hun afscheiding van Liao de Bakker en hun weigering zich met de smokkelzaak in te laten. Stel dan maar meteen een akte van beschuldiging op tegen Seng en Tsjang, wegens landloperij en het lid zijn van een geheime broederschap.’

Rechter Tie streek zijn baard glad en vervolgde: ‘De zaak tegen Seng en Tsjang ligt erg eenvoudig. Ik zal die twee leeglopers veroordelen tot een jaar dwangarbeid bij ons leger aan de noordgrens. Als ze hun best doen en zich goed gedragen, worden ze daarna nog wel aangenomen als vrije soldaten. Wat Seng's zuster aangaat... Wacht eens even, ja, dat is natuurlijk de beste oplossing! Ik zal haar voor een jaar aan de heer Han Ye-sie toewijzen als horige dienstmeid. Meneer Han is een door en door degelijke, ouderwetse man, die zijn uitgebreide huishouding uitstekend bestiert. Als Juffrouw Seng daar een jaartje werkt, zal ze een geregeld leven leren waarderen en later een goede huisvrouw voor haar jonge schipper kunnen worden.’

[p. 76]

Tao Gan keek nogal sceptisch.

‘Ik hoop er het beste van,’ zei hij. Toen keek hij de rechter nog eens onderzoekend aan, schraapte zijn keel en hernam aarzelend: ‘Maar zijn we niet een beetje van de hoofdzaak afgedwaald, Edelachtbare? Ik bedoel de moord op Twan. Ik begrijp niet hoe...’ Hij maakte zijn zin niet af.

Rechter Tie glimlachte bleekjes. Hij legde zijn waaier neer en sprak: ‘Je hebt pas een maand of vijf voor me gewerkt, Tao Gan. Later zul je wel merken dat er heel wat meer dan een enigszins pathetisch jong meisje voor nodig is om mij van de hoofdzaak te doen afdwalen. Je weet evenveel over de moord op Twan als ik. Heb je dan nog niet ingezien dat die moordzaak nu is opgelost? Ik was met jou alvast de afwikkeling van de bijzaken aan het doornemen, want ik kan nu toch niets anders meer doen dan afwachten totdat de hoofdpersoon van deze sombere tragedie hier verschijnt.’

Tao Gan keek de rechter stomverbaasd aan. Toen werd er op de deur geklopt. De voorman kwam binnen tezamen met de drogist Wang. Wang was nog steeds gekleed in zijn stemmig zwart gewaad en zwartzijden kap, maar zijn gezicht stond zeer strak. Hij maakte een diepe buiging en vroeg beleefd: ‘Waarmee kan ik Uedelachtbare van dienst zijn?’

Rechter Tie wees naar de ring die daar nog op zijn schrijftafel lag. ‘U kunt me vertellen, Meneer Wang,’ antwoordde hij koel, ‘waarom u ook deze ring niet weggenomen hebt van het lijk van Twan Mou-tsai.’ De heer Wang staarde met wijdopengesperde ogen naar de ring. Hij was kennelijk hevig geschrokken en werd spierwit. Hij wist zich echter snel weer te beheersen.

‘Ik begrijp er niets van, Edelachtbare!’ zei hij verontwaardigd. ‘U

[p. 77]

zond me uw visitekaart en verzocht me hier te komen om enige inlichtingen te verstrekken.’

‘Inderdaad, namelijk inlichtingen over de moord op uw collega, de drogist Twan Mou-tsai uit de hoofdstad. Nee, luistert u eerst naar mij! U had de vijf goudstaven die Twan u in bewaring gegeven had erg nodig, want uw plan om twee kisten contrabande hier in Mien-yuan binnen te smokkelen was mislukt. De bende van Liao de Bakker in Tsjiang-pei, die u gehuurd had om de kisten over de grens te brengen, verprutste de zaak en de militaire politie nam de kisten in beslag. Dat Twan u die vijf goudstaven toevertrouwde en dat hij de tip van zijn linkerpink wilde afhakken ten teken dat hij zich blijvend bij Seng Kioe's bende aansloot leidde tot de dood van die ongelukkige oude man. Twan kon namelijk niet de moed opbrengen de operatie op zijn pink zelf uit te voeren. Daarom had hij met u afgesproken dat u dat gisteravond voor hem zou doen, bij u thuis en wel met het precisie-snijinstrument waarmee u beiden als drogisten zo vertrouwd bent. Ik bedoel het vlijmscherpe mes dat met een scharnier aan een snijplank bevestigd is en dat gebruikt wordt om geneeskrachtige wortels en dergelijke in zeer dunne schijfjes te snijden. Met het mes kon de operatie worden verricht zonder te veel of te weinig af te snijden en zo snel en zeker dat de pijn ook betrekkelijk gering zou zijn. Twan wilde dan de jonge zwerversmeid die hij lief had verrassen met dit onweerlegbare bewijs dat hij altijd bij haar zou blijven.’

Rechter Tie wachtte even. Toen Wang hem slechts verwezen aankeek, vervolgde hij: ‘Voordat Twan echter zijn hand nog maar goed en wel op de snijplank had gelegd, viel het zware mes neer en sneed vier van zijn vingers af. Daarna heeft u de oude man, die buiten zichzelf van schrik en pijn was, afgemaakt door hem de schedel in te slaan, vermoe-

[p. 78]

delijk met een hamer. Tenslotte hebt u het lijk van uw huis op de bergrug naar beneden gesleept, naar de verlaten houthakkershut. Het zou daar eerst weken later, in verregaande staat van ontbinding zijn ontdekt. Bovendien had u de voorzorg genomen na de moord alles wat het slachtoffer bij zich droeg te verwijderen. Ik zou het lijk hebben laten verbranden als zijnde dat van een ongeïdentificeerde landloper. Maar een gibbon bracht mij op het juiste spoor.’

‘Een... een gibbon?’ stamelde Wang.

‘Ja zeker, een gibbon. Die heeft namelijk deze ring gevonden en naar het gerechtsgebouw gebracht. Maar dat gaat u verder niet aan. Wat u wel aangaat is dat ik nu dadelijk een ijlbode naar mijn collega in Tsjiang-pei zal sturen met het verzoek de bendeleider Liao daar te arresteren en hierheen op te zenden. Ik zal u dan met hem confronteren en daarmee is de zaak tegen u rond, Meneer Wang.’