Vier vingers

[p. 14]

[2]

De voorman bracht Rechter Tie en Tao Gan naar een achterdeurtje dat toegang gaf tot de zandweg die langs het gerechtsgebouw liep. De twee gerechtsdienaren volgden, in hun nopjes met het verzetje. Een eind verder sloeg de voorman een nauw zijpaadje in dat tussen de hoge bomen de helling opging.

Het pad steeg in een geleidelijke zigzaglijn, maar het was toch nog een hele klim. Na een kwartiertje bleef de voorman stilstaan en wees naar het dichte geboomte hogerop.

‘Daar moet het ongeveer zijn, Edelachtbare,’ zei hij.

Een laatste steile klim bracht hen op een open plek, omgeven door oude eikebomen en dicht struikgewas. Aan de overkant stond een hut van ruwe boomstammen, met een groenbemost rieten dak. De deur was dicht en verveloze houten luiken bedekten de enige vensteropening. Voor de deur stond een primitief hakblok, gemaakt van een oude boomstronk. Daarnaast lag een hoop stro. Er was niemand te zien, het geheel maakte een volkomen verlaten indruk.

Rechter Tie liep door het hoge gras en trok de deur open. In het halfdonker zag hij een houten tafel met twee krukken en een bamboe slaapbank. Op de vloer daarvoor lag een man uitgestrekt, gekleed in een versleten jak en een gelapte blauwe broek. De kaak was scheef gezakt, de verglaasde ogen stonden wijd open.

De rechter keerde zich vlug om en beval de voorman: ‘Maak dat venster open!’

Daarna wenkte hij Tao Gan en hurkte samen met hem neer bij het lijk. Het was een man van middelbare leeftijd, met een rond, regelmatig gezicht. Hij droeg een grijze snor en een korte, goed onderhouden kinbaard. Het grijze hoofdhaar zat vol met gestold bloed. De rechterhand was over de borst gevouwen, de linker lag tegen zijn zij. Rechter

[p. 15]

Tie probeerde de arm op te lichten, die geheel verstijfd bleek te zijn. ‘De dood moet gisteravond laat zijn ingetreden,’ mompelde de rechter. ‘Wat is er met zijn linkerhand gebeurd, Edelachtbare?’ vroeg Tao Gan en dempte onwillekeurig zijn stem.

Aan die hand ontbraken vier vingers. Alleen de duim was nog heel; van de vingers waren slechts de bloederige stompen van het laatste lid over.

De rechter bekeek de bruine, verminkte hand nauwkeurig. ‘Zie je wel die streep blanke huid om de wijsvinger, vlak bij de rand? Daar heeft de ring om gezeten. Kijk maar, de gekartelde rand van de blanke streep wijst op de omtrek van de ineengestrengelde draken. Ja, we hebben hier de eigenaar van de ring gevonden.’ Hij richtte zich op en beval de voorman: ‘Laat je mannen het lijk naar buiten brengen, dan kunnen we tenminste zien wat we doen.’

Terwijl de twee gerechtsdienaren het lijk naar buiten droegen, onderzocht de rechter de hut, samen met Tao Gan. De vloer, de tafel en de twee ruwhouten krukken waren met een dikke laag stof bedekt, maar de bamboe slaapbank was zorgvuldig schoongeveegd. Er waren nergens bloedsporen. Tao Gan had de voetafdrukken op de vloer bestudeerd. Hij zei hoofdschuddend: ‘Er hebben hier heel wat mensen af en aan gelopen gisteren. Maar de afdrukken staan zo door elkaar dat er niet veel meer uit te halen is.’

‘Nee, veel moois is het niet,’ beaamde Rechter Tie. ‘Maar kijk, er zijn toch wel een paar afdrukken te onderscheiden. Van een vrouwenvoet, zou men zo zeggen. En deze afdruk hier, zou op een bijzonder grote mannenvoet kunnen wijzen. Ik zie geen sporen dat het lijk over de vloer is gesleept, dus moet het naar binnen zijn gedragen. Daarna heeft iemand de slaapbank netjes schoon geveegd, maar inplaats van het lijk er

[p. 16]

op te leggen, heeft hij dat op de vloer er voor gedeponeerd. Wonderlijke zaak! Enfin, laten we het lijk maar eens onderzoeken.’

Weer buiten gekomen wees de rechter op de hoop stro en zei: ‘De gibbon had een paar van die strohalmen in zijn vacht zitten. Terwijl de moordenaar het lijk in het donker naar de hut droeg, moet de ring van de verminkte wijsvinger zijn gegleden, om vervolgens in het stro terecht te komen. Vanochtend kwam de gibbon hier langs en zag met zijn scherpe ogen de steen glinsteren tussen het stro. Ja, dat klopt wel zo ongeveer. Het kost ruim een kwartier om langs dit pad naar boven te komen, maar als je een rechte lijn trekt van hier naar mijn achtergalerij aan de voet van de helling, dan is het maar een klein eindje. De aap heeft er slechts een ogenblik over gedaan om door de boomtoppen naar beneden te komen.’

Tao Gan knikte. Hij bekeek het hakblok en merkte op: ‘Ik zie geen enkel spoor van bloed. En ook die vier afgehakte vingers zijn nergens te bekennen.’

‘Hij werd natuurlijk ergens anders mishandeld en vermoord,’ zei Rechter Tie ongeduldig. ‘Daarna heeft men het lijk naar deze eenzame plaats gebracht.’

‘Dan moet de moordenaar een stevige kerel zijn geweest, Edelachtbare. Het was geen gering karwei dat lijk helemaal de helling op te dragen. Maar misschien had hij wel helpers.’

‘Onderzoek zijn kleren!’

Terwijl Tao Gan het jak en de gordel van de dode doorzocht, bestudeerde de rechter de hoofdwond. Hij dacht dat de schedel van achteren moest zijn ingeslagen met een klein, maar zwaar voorwerp, vermoedelijk een ijzeren hamer. Toen bekeek hij de ongeschonden rechterhand. De vingers waren vereelt, de nagels daarentegen waren fraai gevormd

[p. 17]

en goed onderhouden: de hand van iemand die veel in de open lucht vertoeft en zijn handen gebruikt, maar bepaald niet die van een gewone handwerksman of koelie, als men zou afleiden uit zijn eenvoudige kleren.

‘De man droeg absoluut niets bij zich!’ riep Tao Gan spijtig uit. ‘Zelfs geen zakdoek. De moordenaar moet alles hebben weggenomen wat een aanwijzing omtrent de identiteit van zijn slachtoffer zou kunnen vormen.’

‘In ieder geval hebben we zijn ring!’ zei Rechter Tie. ‘De moordenaar is ongetwijfeld van plan geweest die ook mee te nemen, maar hij is ongemerkt van de vingertop afgegleden en de moordenaar wist natuurlijk niet op welke plaats dat gebeurd is. Misschien heeft hij er nog naar gezocht met een lantaarn, maar tevergeefs.’ Hij wendde zich tot de voorman die verveeld op een tandestoker stond te kauwen en vroeg kortaf: ‘Hé daar, heb jij deze man ooit eerder gezien?’

De voorman ging vlug in de houding staan en antwoordde gedienstig: ‘Nee, Edelachtbare.’ Hij keek vragend naar zijn beide ondergeschikten. Ook dezen schudden hun hoofd en hij besloot: ‘Het zal wel een zwerver van buiten de stad zijn, Edelachtbare.’

‘Laat je mannen een draagbaar van een paar takken maken en het lijk naar het gerechtsgebouw brengen. Laat het personeel daar defileren en vraag of iemand deze man herkent. Als je dan de lijkschouwer gewaarschuwd hebt, ga je naar de drogisterij van Meneer Wang op de grote markt en vraag je hem even bij me te komen.’

Toen de rechter met Tao Gan het pad afdaalde vroeg de laatste nieuwsgierig: ‘Denkt u dat die drogist Wang iets met deze zaak te maken heeft, Edelachtbare?’

‘Nee, dat niet. Maar we moeten er rekening mee houden dat het lijk

[p. 18]

ook van de bergrug naar beneden kan zijn gebracht. Ik wil daarom die Wang eens vragen of er gisteravond in zijn buurt misschien een steek partij van vagebonden of zwervende boeven heeft plaats gehad. Ik zal me dan meteen door Wang laten vertellen wie daar nog verder op de bergrug wonen, behalve hijzelf en de lommerdhouder Leng. Lieve help, daar heeft een doornstruik me te pakken!’ Terwijl Tao Gan de slip van Rechter Tie's gewaad voorzichtig van de scherpe doornen losmaakte, vervolgde de rechter: ‘Ik vind dat het gezicht van de dode niet erg bij zijn zwerverskleren past. Ik geloof niet dat hij werkelijk een vagebond was. Hij lijkt mij veeleer een intellectueel, een bemiddeld man, die van het buitenleven hield. Ik zeg bemiddeld vanwege die kostbare ring.’

Tao Gan wachtte totdat zij beneden aan de helling waren aangekomen. Toen zij de zandweg afliepen merkte hij op: ‘Die kostbare ring is toch eigenlijk geen doorslaggevend bewijs dat het een rijk man was, Edelachtbare. Die zwervende boeven zijn meestal erg bijgelovig en houden vaak een stuk gestolen goed aan, alleen omdat ze denken dat het hun geluk brengt. Een dergelijke talisman doen ze nooit van de hand, ook al hebben ze hard geld nodig. Verder vindt men onder hen niet zelden ook aan lager wal geraakte lieden van goeden huize en de dode kan zo iemand geweest zijn. De ring zou uit betere dagen kunnen dateren en hij kan hem hebben aangehouden om de een of andere sentimentele reden.’ ‘Ja, daar zit wel wat in,’ gaf Rechter Tie toe. ‘Enfin, laten we eerst maar eens kijken of er nog andere dringende zaken zijn die ik op de ochtendzitting behandelen moet. Ik ga nu even schoon ondergoed aantrekken, want ik ben doornat. Je zult me zo dadelijk in mijn werkkamer vinden.’