Raj Powpi

[p. I]

GI PAPA JOHANNES GROT, AMILCAR NANGA NOËMIA.

[p. 1]

Hoofdstuk I.
De geboorte van een prins

Op een avond toen het heel rustig was in de stad Poyka werd een zoon geboren. Zijn vader heette Papa Watra en zijn moeder Mama Gron.

Poyka is een stad in het land Sra. Een land met vele bossen, grote en kleine rivieren, hoge bergen, verschillende soorten vogels, grote en kleine dieren. Dieren als de watradagu, kayman, apen als de kwatta en de monki-monki.

Een land rijk aan grondstoffen waaronder ijzer, goud en diamant. Maar een land ook met veel arme mensen, die in kanpus wonen.

Powpi heette de jongen. Niet zomaar een jongen. Want zijn ouders waren de Maharaja en Maharani van het land Sra.

Hierdoor was hij een Raj.

Blij dat de ouders van Powpi waren! Immers ze waren al heel oud geworden, en hadden gedacht nooit een kind te zullen krijgen. Een week lang werd in het land Sra feest gevierd, en iedereen deed mee.

Na zes weken kwam eindelijk de dag dat het volk het jonge kind mocht komen bewonderen en hun zegeningen uitspreken.

Van overal kwamen de mensen om aan Powpi en zijn ouders de beste wensen over te brengen.

Zo ook een oude bonu-uma, oma Syane noemde men haar. Toen ze Powpi in haar armen genomen had, zei ze: ‘A boy disi, Maharani, o go tron wan bigi èn koni man.’

Mama Gron keek glimlachend toe en schudde slechts met het hoofd. Want oma Syane was een wijze vrouw die in heel Sra bekend stond om haar juiste voorspellingen.

Wat ik vergeten was te vertellen is dat je in het land Sra verschillende stammen had die in stamverband naast elkaar leefden. Stammen-opstanden kwamen dan ook vaak voor.

Dit omdat de ene stam vond dat de andere voorgetrokken werd. Of dat er tussen leden van de verschillende stammen ruzies uitbraken die tot grote stammenoorlogen leidden.

Jaren gingen voorbij en Powpi werd ouder; inmiddels was hij drie jaar oud.

[p. 2]

Op een avond nadat Mama Gron en Papa Watra hun avondmaal gebruikt hadden, zaten ze nog een poosje na te tafelen. Powpi was inmiddels lekker in bed gestopt door één van de dienaren aan het koninklijk paleis.

‘Weet je wat ik denk, lieve man’, zei moeder tegen vader, ‘we moeten proberen onze zoon een zo goed mogelijke opvoeding te geven. Een opvoeding die hem in staat zal stellen zijn volk op een oprechte manier te dienen.

Daarom stel ik voor hem tot een bepaalde leeftijd bij arme mensen te laten doorbrengen, zodat hij de kans krijgt zijn volk goed te leren kennen. Hij mag niet weten dat hij een koningskind is.’

Papa Watra luisterde heel aandachtig naar wat zijn vrouw te vertellen had. Nadat moeder uitgesproken was, zei hij: ‘Jij hebt wijs gesproken moeder, en ik weet dat je het beste met je zoon voor hebt.

Maar zul je hem niet te veel missen, ik weet hoe jij altijd naar een kind verlangd hebt. En zal je het aankunnen om nu je juist een kind hebt, er voor langere tijd afstand van te doen.’

‘Ik heb er goed over nagedacht voordat ik je dit voorstelde. Ik weet ook dat je zou willen dat jouw zoon het anders aanpakt, dan jij tot nu toe hebt gedaan. Ik bedoel, wat ons land betreft.’

‘Als dat jouw besluit is, moet ik erachter staan.

De vraag is alleen waar en bij wie we hem onderbrengen.’

Mama Gron lachte, want ook hier had ze al aan gedacht. Ze zei: ‘Ik ken een vriendin, die het heel leuk zal vinden om Powpi groot te brengen. Sorayma heet ze. Ze woont aan de zuidgrens van ons land, dichtbij Tapanahoni. In de stad Pelele Tepu.

Onze zoon hoeft tot zijn twintigste niet te weten dat hij van koninklijke afkomst is, en moet een opvoeding krijgen gelijk aan dat van elk ander kind in ons land Sra.’

Vader was heel blij met dit voorstel van Mama Gron, want hij liet één van zijn beste wijnen, gemaakt van suikerriet, dyamu en rijst, uit de keuken halen om dit moment te vieren.

‘Op onze zoon en de toekomst van Sra’, spraken ze beiden als toast uit.

[p. 3]