Didibri-torie

[p. 2]

Spanhoek van de oude tijd

Een man had een vrouw en vijf kinderen. Het was in de moeilijke tijd van Suriname. Op een avond ging hij wat rondlopen. Maar denk niet, dat hij dat voor zijn plezier deed. Neen. Maar het werd hem in huis te heet, zodat hij de straat op moest om zijn gedachten te verdrijven.

Terwijl hij zo rondkuierde, begon het te regenen en hij ging schuilen onder een balkon, dichtbij de Spanhoek. Daar trof hij twee mannen aan, die met elkaar aan 't praten waren. Hij hoorde de een tegen de ander zeggen, dat de duivel 's nachts om twaalf uur kwam neerdalen op de Spanhoek, om geld te lenen. Hijzelf had al geld bij de duivel geleend. Je moet dan precies midden op de hoek gaan staan, even voor twaalven, zwaaien dan met een rode vlag; zo ziet hij, dat je hem nodig hebt en komt hij naar beneden om te kijken, wat je verlangt.

De man liep vlug naar huis om dat aan zijn vrouw te vertellen.

De vrouw zeide: ‘denk je, dat de duivel je geld zal lenen zonder vergoeding? Onmogelijk!’ De man zeide, dat hem dat niets kon schelen; geld moest hij hebben, hij kon met die armoede niet meer leven.

De volgende avond ging de man er op uit. Naar de Spanhoek moest hij; hij kon niet meer zonder geld blijven. Even voor twaalf uur begon hij met de rode vlag te zwaaien. Nauwelijks sloeg de klok 12 uur, of hij hoorde de ketting van de duivel naar beneden vallen. Voordat hij in de houding kon gaan staan, stond de duivel al voor hem.

Toen hij tegen de duivel zeide, dat hij dertig-duizend gulden wilde lenen, stak de duivel zijn hand in zijn zak en betaalde hem uit. Maar toen de man wilde heengaan, riep de duivel hem terug om hem te vragen, welke vergoeding hij hem voor het geleende geld zou geven. De man vroeg welke betaling hij dan verlangde. De duivel antwoordde: ‘wel, je hebt vijf kinderen, ik zal er ieder jaar een komen halen.’ De man antwoordde: ‘nee-nee, kameraad, dat is te kras, neem je geld terug.’ De duivel zeide: ‘wat ik gegeven heb, neem ik niet meer terug.’

De man moest ervoor zorgen om vandaag over een jaar om twaalf uur 's nacht een van de kinderen te brengen, op zo'n en zo'n plaats.

De man kon niet zien, waar de duivel gebleven was.

Toen hij met het geld thuiskwam, was de vrouw zo bedroefd, maar er was niets aan te doen. Een jaar later brachten zij het eerste kind naar de duivel. De rekel duivel draalde niet en nam zijn prooi. En zo nam hij vier van de kinderen. Geld was er nu wel, maar als je de moeder

[p. 3]

Fositen Span-oekoe

Wan man ben abi en frow nanga féfi pikin. Ma a ben de na goejabaten foe Sranan. Dan, wan neti a go waka-waka pikinso. Ma joe no moe denki, taki na prisiri foe waka ben de nanga en so. No-no, na oso kon faja gi en, sodati a ben moesoe go na strati foe go poeroe prakseri na ati pikinso.

Na ini na koiri di a de, alen bigin kon, dan a go na ondro wan barkon go kibri, krosbé foe Span-oekoe. Dan, a go miti toe man drape de taki tori. A jere na wan de taigi na trawan taki: didibri de saka twarfoe joeroe na neti kon na Span-oekoe kon leni s'ma moni. Ensrefi leni moni na didibri kaba. Joe moe go tanapoe leti mindri foe na oekoe, pikinso fosi twarfoe joeroe, dan joe de wai wan redi fraga, dan a de si taki joe abi en fanowdoe, dan a de saka kon loekoe san joe wani A man lon go na oso go gi en frow na tori. Na frow taki: ‘joe denki, didibri de go leni joe en moni sondro a no soekoe en pai? Dati no kan.’ A man taki, en no abi trobi nanga den law dati, moni en moe abi, bikasi en no man nanga na pina moro.

Tamara neti foe en a man troesoe saka, Span-oekoe a moe abi, a no kan tan moro sondro moni. Pikinso fosi twarfoe joeroe a man bigin wai en redi fraga. Soleki fa twarfoe joeroe de naki, na so a jere na keti foe didibri de fadon de kon na gron. Fosi a wani seti ensrefi na loto, didibri tanapoe na en fesi. Te a taigi didibri taki en wani leni dri-ten-ti doesoen koloe, didibri dipi en anoe na ini en saka, a loesoe na man a moni. Ma di na man wani gwe dan didibri kari en baka, aksi en sortoe pai a de go gi en foe en moni di en leni en. A man aksi san na na pai, di didibri wani. Didibri taki: ‘we, joe abi fefi pikin, ala jari mi de kon teki wan.’

A man taki: ‘no-no, mi mati, dati tranga, teki joe moni baka!’ Didibri taki: ‘san en gi, en no de teki moro’. A man moe sorgoe taki tide wan jari twarfoe joeroe na neti a tjari wan foe den pikin go, poti gi en na so wan presi. A man no si, pe didibri go moro.

Di a kon nanga na moni na oso, na frow sari sote, ma jepi no de.

Wan jari na baka den tjari na fosi pikin go poti gi didibri. A jongoe didibri no drai, a teki en sani. Na so didibri teki fo foe den pikin. Moni de, ma efoe joe loekoe na mama, a de kaba na tapoe en foetoe. A frow kon

[p. 4]

zag, dan was ze een afgetobde vrouw. Zij geleek op een strijkplank. Want het viel hun zwaar om nummer vijf naar de duivel te brengen, maar er zat niets anders op dan te gaan. Voor de duivel bestaat er geen schuilplaats. Toen de dag naderde, begonnen zij te wenen, dag en nacht huilden zij.

Toen de jongen zag hoe zijn ouders huilden, wilde hij de reden weten, waarom ze zo weenden. Maar zij wilden het de jongen niet zeggen. Toen zei de jongen, dat, als ze het niet zeiden, hij ze alle twee zou doden en ook zichzelf. Dan was alles afgelopen. Omdat de moeder niet bestand was, vertelde zij het aan de jongen. Toen zei de jongen: ‘als jullie zo grote mensen zijt, hoe kunnen jullie dan zo dom zijn om niet te weten, dat de duivel niet sterker dan God kan zijn? Ze hoefden niet te huilen, omdat de duivel hem niet kon halen. Ze hoefden hem niet te brengen, hij zou zelf gaan.

Toen het uur, dat de duivel moest halen, aanstaande was, nam de jongen zijn Bijbel onder de arm en ging. Hij ging op de duivel zitten wachten. Hij opende zijn Bijbel en begon te lezen. Al lezend trof de duivel hem aan. Toen de duivel de Naam van God hoorde, deinsde hij achteruit. De jongen las maar. De duivel keek het eens aan en zei: ‘daar is voor mij niets te halen!’ Zo zat de jongen maar te lezen, tot het voor de duivel te laat werd. Goed- of kwaadschiks, gaan moest hij. En sinds die dag kwam de duivel niet meer op de Spanhoek. De jongen leerde zijn ouders: ‘God is de Heer van alles. Die op Hem vertrouwen, kunnen niet verloren gaan, ook al zouden zij zich eertijds aan de duivel verplicht hebben.’

[p. 5]

gersi wan triki-planga. Bikasi nomroe fefi ebi gi den foe tjari go poti gi didibri, ma go nomo den moe go! Joe noabi kibri-presi gi didibri. Di na dé de kon krosbé, den bigin de loesoe watra-ai, dé nanga neti den de kré. Di na hoi si na kre foe en mama nanga en papa, a wani sabi san meki den e kré sote. Ma den no wani taigi na boi. Dan, na boi taigi den, taki, efoe den no taigi en, en de kiri ala toe, dan a kiri ensrefi, dan ala sani klari. Di na mama ati moro swaki, na so a kon taigi na boi na tori. Dan, na boi taigi den taki, efoe bigi-bigi s'ma, fa den kan don so? Efoe den no sabi taki didibri no kan tranga moro Gado? Den no ha foe kré, bika didibri no kan teki en, den no ha foe tjari en go, ensrefi sa go!

Di na joeroe, di didibri moe kon, de foe doro, na boi teki en bébri na om dro en anoe, a soetsaka. A go sidon de wakti didibri. A opo en bébri, a bigin lési; didibri kon miti en na ini na lési. A ten didibri jere na nen foe Gado, a ari go nanga baka, a boi de lési nomo. Didibri loekoe na sani so, a taki: ‘mi no de go man njan dja!’

Na so na boi sidon lési foe en, te a kon lati gi didibri. En ati bron efoe a no bron, go nomo a moesoe go.

Sensi na dé dati, nen, didibri no kon moro na Span-oekoe.

A boi leri en nama nanga en papa taki: ‘Gado na Basi foe ala sani. S'ma poti en bribi na En tapoe, no kan lasi, awasi a meki wan sweri nanga didibri.’