Gedichten

[p. 139]

Strofen

1

Wat lijkt het lang geleden dat hij kwam
vanuit de storm mij in zijn armen nam
het scheurend kleed de hartstocht van de man
en niemand weet
wat ik van hem behield alleen dit lied
de toonsoort die sinds middeleeuwen sliep
de zin die breekt

Wat valt er nog te waaien in dit land
voor westenwinden die van overzee
horizontaal hun takels strekken naar
het nest waarin de mens zich veilig waant

zij zijn de bunzings en de tortelduif

maar ik waag mij voor de golfbrekers uit
om met gesloten vleugels in de storm
hem op te wachten die mij openspreidt.

2

De vlierbessen die Hadewych versmaadde
omdat haar liefste lief haar liever was
zijn in mijn handen kostbaarder dan jade
goud is het gras
kuifleeuweriken duiken op
de spade
van de gehelmde stedeling kompas
voor gaswolken en oliebronnen
maden
gestoken in het menselijk harnas.

[p. 140]

3

Keerkring waarin men mij gevangen houdt
van gasbeton en heiende verbalen
belasting voor mijn lichaam te betalen
voordat ik rouw

ik ben vandaag met mijn gedicht verdwenen
spoorloos verdwenen in de schone taal
die bij de gierput blijft het lied bewenen
van Orpheus die de oorsprong aderlaat.

4

De ovens zijn sindsdien niet meer te noemen
zonder een grafdoek voor de mond
de mens
moet mummie worden om zich te verzoenen
met wat hem stemt

er is geen weg voor ons tot die cocon
dan langs de simplonpas van het verdriet
dat domgeworden zich niet meer herkent
in duizend spiegels duizend vadem diep.

5

Vlakbij mimiek van liefde
het vizier
gaat langzaam open
vuur en achter vuur
het herfshout onaantastbaar voor het vuur.

6

Groeit nu het voetspoor van de winter dicht
de overvloed aan grassen doet zo goed
bijna geen ijzer meer
bijna geen beeld
meer van de afgod
alles wordt gedicht.

[p. 141]

7

Ik zocht de bronnen van de slaap
ik vond alleen gesteente
zeester die in de ertslaag haakt
het teken en het slotkoraal
waarin ik overwinter.

8

Mijn afkomst onbekend
mijn sterfelijk gebeente
onterfd door de geladen signatuur -
nochtans dit brokstuk
en de trots te weten:
een ding dat duurt.

9

Ontgin mij zoals u de grond ontgint:
onder de houtskool ligt het mozaiek
dat in de byzantijnse keizertijd
een raster gouden takken in mij schiep.

10

Het heimwee naar het klooster blijft
bloedsporen op de vestingmuren
de sokkel leeg
biechtvaders sturen
de ziel langszij.

[p. 142]

VERANTWOORDING

Amsterdams Getijdenboekje en Het Florentijnse Circus zijn ongewijzigd herdrukt. Van Rabboeni werd de afdeling Duivelskunstenaar en koningskind niet opgenomen, behalve het gedicht Exodus, dat nu een aparte afdeling vormt. Vijftien gedichten van het oorspronkelijke Liedboek voor Kevin zijn niet herdrukt. De overblijvende gedichten zijn anders gerangschikt.

Katern bevat niet eerder in boekvorm gepubliceerde gedichten uit de jaren 1960 en 1970. Het gedicht De Joodse Schouwburg is van 1965.

Maria de Groot

Amsterdam, Goede Vrijdag 1970